27 juni 1985
Ik heb het eerste hoofdstuk van de Memoires nog eens gelezen. Het is prima. Het kan altijd beter, maar ik sta hier achter. Het kabinet van Wim Udenhout is afgetreden. Henk Herrenberg lichtte toe dat dit gebeurde om ruimte te geven voor het aantreden van een nieuwe ploeg.
Bibeb belde opnieuw dat ze somber was over de gang van zaken. ‘Jij ben toch ook journalist? Ik vind het erg vervelend dat je juist nu op televisie gaat.’ Ik wilde niet herhalen dat ze dan maar niet haar publicatie een week had moeten vertragen en probeerde haar op te beuren.
Vanmiddag waren de opnames van Hier is... Adriaan van Dis. Ik gaf Adriaan de Vespers van Rachmaninoff cadeau, en had mijn 40 gepubliceerde boeken meegenomen. De Belgische socialist Louis Tobback was eerst. Hij zei mijn boek met Georgii Arbatov gelezen te hebben. De Westduitse ambassadeur had afgezegd, in zijn plaats kwam een zangeres. Het zaaltje aan de Amstel waar de opnames plaatsvonden, was afgeladen. Ook televisierecensent Nico Scheepmaker zat in de zaal. Ik maakte in het begin een grapje door Adriaan als Nathan Sid aan te spreken, maar dat werd niet gewaardeerd. We begonnen dus met mijnheer Oltmans en mijnheer Van Dis, wat meteen al veel verpestte. In zijn plaats had ik dat nooit laten gebeuren, en veel meer het gesprek laten lopen, zoals het ook in zijn flat ging, als een gesprek tussen goede kennissen. Dat ge-meneer tegen iemand die je normaliter heel anders aanspreekt, is een gekunsteldheid die bij mij niet werkt. Of ik mezelf belangrijk vond.
‘Zeer,’ antwoordde ik. Na de doos van Pandora van mijn dagboeken te hebben aangeroerd, vroeg hij om een voorbeeld er uit. Ik vertelde hoe mam eens op Amerbos was en vroeg om Gaspard de la nuit van Ravel op te zetten. Ik zou me dit nooit herinnerd hebben, als ik het niet opgeschreven. Zij luisterde naar de opname en zei: ‘Het is geen Fransman die het speelt.’ Het was Walter Gieseking.
Maar geleidelijk aan werd hij steeds vervelender. Journalisten namen mij niet serieus, beweerde hij. Daarna geloofde hij niets van mijn rol op het Witte Huis met Walt Rostow in de Nieuw-Guinea-affaire.346 Hij vroeg zelfs: ‘Waarom loop je altijd achter dictators aan?’ Ik vroeg: ‘Wie bedoel je nu, Sukarno of Bouterse? Het zijn bovendien geen dictators, was Bouterse het maar. Je hebt hun achterste ook nooit gezien.’ Toen hij zich ook nog liet ontvallen dat regeringen mijn boeken betaalden, toen werd ik werkelijk razend. ‘Ja, maar je had toch een overeenkomst met de sovjets voor je Arbatov-boek?’ Ik antwoordde: ‘Velen schelden op Sonja Barend, maar die interviewt tenminste niet vals. Jij bent smerig bezig.’ De hemel mag weten wat ik verder allemaal heb gezegd.
Ik belde Peter om verslag te doen, en wat voor akelige ruzie er was ontstaan. Later zei hij er helemaal naar van te zijn geworden. Toen speet het me hem alles te hebben verteld. Adriaan zelf was ook goed van streek over wat er was voorgevallen.
Om 18:00 uur belde hij naar Amerbos. Hij eindigde het gesprek van een half uur met: ‘Het spijt me dat het zo gelopen is.’
‘Ja, mij ook, maar je was gewoon gemeen bezig. I do smell a rat when there is one.’ Cherry Duyns wilde het programma niet uitzenden, maar de anderen wel, dus op 30 juni gaat het op de buis. De vpro zou het me van te voren laten zien. Ik realiseerde me dat als het uitgezonden zou worden, er het nodige over te doen zal zijn. En hoe gaat Bibeb dan reageren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten