Dinsdag 18 juni '40 ± half 12
Het is weer schitterend weer, warm, zonnig en winderig. Ik voel me beroerd moe en moedeloos, waarom weet ik niet eens.
Gisteravond bij Dini was het niet zo suf, als ik had verwacht, maar de gesprekken waren hopeloos meisjesachtig en onbeduidend. Gek, dat meisjes, tenminste deze meisjes, nooit over iets anders kunnen en willen spreken dan over kleren, over beroddelens-waardige (mooi woord!) vriendinnen of kennisjes, over jongens en over leraren. Toen ik gisteren het gesprek wou brengen op het feit, dat de leraren over het algemeen zo slecht de goede toon kunnen treffen tegenover hun leerlingen, iets wat ons toch allemaal interesseert, maakten ze een paar kinderachtige opmerkingen en zwaaiden toen weer over naar het thema Ben Oudkerk, wat mij maar matig boeide. Dini's kamer is overigens erg genoegelijk, prettig laag en met een ruim, leuk uitzicht. Maar ze richt hem niet gezellig in tenminste naar mijn smaak. Ik vind een pluchen, imitatie-perzisch tafelkleed, over een zware eikenhouten, ouderwetse huiskamertafel uit den boze in een meisjeskamer. En dan die vreselijke prullen aan de muur zoals 'Bretonse moeder met kind', een foto van Beatrix, een reclamekalender e.d.
Hè, wat ben ik vervelend aan het roddelen, nu ben ik evengoed een echt flauw meisje, dat ben ik trouwens bah, ondanks mezelf.
Met die Franse capitulatie is het een gekke geschiedenis, ten eerste is ze nog steeds niet aangenomen en ten tweede vechten ze weer door, omdat ze alleen een eervolle wapenstilstand willen aangaan. Volgens mijn bescheiden mening kan een wapenstilstand in dergelijke omstandigheden, al zouden de condities nog zo eervol zijn, nooit aanspraak maken op het woord 'eervol'. Hoewel men tegenwoordig van het begrip 'eer' al een heel vreemde opvatting schijnt te hebben. Bah, wat wordt er onder het veelomvattende hoofd 'Politiek' een walgelijke vuiligheid bedreven, vooral in deze gezegende tijd, waarin corruptie, bruut geweld en bedrog hoogtij vieren en waarin ieder volk genadeloos wordt verraden en verkocht onder het mom van nationalisme.
± half 3
Ik zit op de waranda in de ligstoel met een kussen in mijn rug. Het is hier heerlijk koel en je ruikt, dat de rozen beginnen te bloeien. Overal zie je karmijnrode en zachtrose rozen tussen het diepe groen. De populieren ruisen in de wind en de buurvrouwen kletsen er weer lustig op los. Ik zou mij ideaal voelen als ik niet altijd aan die ellendige scheikunderepetitie moest denken, waar ik nog niet eens aan ben begonnen. Hè, was het maar vakantie!
± 3 uur
Zoeven hebben we weer een leuke schrik gehad. Plotseling hoorden we het dreunende schieten van afweergeschut, het was zeker bij Schiphol in de buurt. I Iet duurde gelukkig maar een minuut of vijf, maar griezelig was het toch, iedereen was natuurlijk erg geschrokken, het kwam ook wel onverwacht op zo'n kalme, stralende zomerdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten