15 april
H.’s bruiloft. Vijf minuten voor aanvang maakte ik, zo vertelde men me later, een dramatische entree in de kerk, gekleed in een gedurfde lichte kasjmier pantalon, citroenkleurige handschoenen, gecompleteerd door hoge hoed en rotting. Het laatste bracht de notabelen vreselijk van hun stuk: het is niet comme il faut.
16 april
... Ik moet er maar eens rond voor uitkomen: ik wacht gretig op de liefde, zoek er overal naar, verlang ernaar, voel me bij ontstentenis ervan ongelukkig. Zij fascineert me — ik geef het toe. Ik zou me helemaal kunnen laten gaan, als ik dat zou willen. Haar affectie voedt deze drang. Ik kots ervan alleen te leven. Ik ben bang voor mezelf. Ik leid een ellendig eenzaam bestaan, en soms drijft die ellende me tot wanhoop wanneer ik hunker naar een beetje sympathie heel dicht bij me. Ik heb R. er vaak toe over trachten te halen een etage met me te delen, omdat ik eigenlijk niet wil trouwen, ik verzet me tegen dat idee, ik ben egotist genoeg om me aan de verantwoordelijkheden te willen onttrekken. Maar anderzijds ben ik een belachelijk romantisch schepsel met een schitterende ideale vrouw voor ogen, die ik nooit zal ontmoeten of die me, als ik haar wel tegenkom, niet zou moeten – ‘die (totaal) onbereikbare zij’. Als R. een etage met mij zou willen delen, zou dat mijn moeilijkheden gedeeltelijk oplossen. Ik houd niet genoeg van haar om met haar te trouwen. Ik heb behoefte aan een grote passie, een alles wegvagend gevoel — want dat heb ik in me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten