30 november 1918.
's Middags reden wij met de majesteiten naar het bos. De keizer vertelde de keizerin velerlei over het bezit van papa. In aanmerking nemende, dat de keizerin een ernstige hartaanval gehad heeft, gaat het haar tamelijk goed. Gontard had gevreesd, dat de opwinding van de laatste tijd en ook het weerzien met de keizer onder zulke troosteloze omstandigheden haar dood zouden betekenen. Het is ongelooflijk hoe zij zich beheerst. Haar eerste en laatste gedachte is de keizer, hoe zij hem kan helpen zijn zware lot te dragen, zich zelf nooit sparend, steeds aanwezig voor hem. Ja, men kan zeggen: een bijna abnormale genegenheid tegenover de echtgenoot, die menigeen zou kunnen beschamen. Ik weet het niet, maar het schijnt een ideale echtverbintenis te zijn, die op mij in zekere zin de indruk maakt van iets hoogs en heiligs. Welhaast niemand kan begrijpen wat de keizerin innerlijk beleeft, in de eerste plaats ook door de scheiding van haar kinderen. Tot haar vele deugden behoort een overweldigende liefde tot haar kinderen, waardoor haar plicht de echtgenoot naar het vreemde land te volgen, bijzonder moeilijk werd. (Dit, evenals de voortdurende zorg over een mogelijke uitlevering van de keizer aan de vijanden, ondermijnde haar gezondheid en bracht haar vroegtijdig in het graf. Haar groot geloof hielp haar al deze lasten te dragen. Hoe vaak hoorde ik uit haar mond: 'De keizer mag niet merken, hoe ik lijd, hij heeft al zoveel te dragen.' In tegenwoordigheid van de keizer toonde zij zich altijd zorgeloos en vergenoegd, de sporen van zorg op haar gelaatstrekken verbergend. Hoe vaak gedurende haar verblijf in Amerongen vroeg zij papa bij haar te komen, die met zijn vaste geloof en rustige manier van doen haar dikwijls heeft getroost.)
's Middags reden wij met de majesteiten naar het bos. De keizer vertelde de keizerin velerlei over het bezit van papa. In aanmerking nemende, dat de keizerin een ernstige hartaanval gehad heeft, gaat het haar tamelijk goed. Gontard had gevreesd, dat de opwinding van de laatste tijd en ook het weerzien met de keizer onder zulke troosteloze omstandigheden haar dood zouden betekenen. Het is ongelooflijk hoe zij zich beheerst. Haar eerste en laatste gedachte is de keizer, hoe zij hem kan helpen zijn zware lot te dragen, zich zelf nooit sparend, steeds aanwezig voor hem. Ja, men kan zeggen: een bijna abnormale genegenheid tegenover de echtgenoot, die menigeen zou kunnen beschamen. Ik weet het niet, maar het schijnt een ideale echtverbintenis te zijn, die op mij in zekere zin de indruk maakt van iets hoogs en heiligs. Welhaast niemand kan begrijpen wat de keizerin innerlijk beleeft, in de eerste plaats ook door de scheiding van haar kinderen. Tot haar vele deugden behoort een overweldigende liefde tot haar kinderen, waardoor haar plicht de echtgenoot naar het vreemde land te volgen, bijzonder moeilijk werd. (Dit, evenals de voortdurende zorg over een mogelijke uitlevering van de keizer aan de vijanden, ondermijnde haar gezondheid en bracht haar vroegtijdig in het graf. Haar groot geloof hielp haar al deze lasten te dragen. Hoe vaak hoorde ik uit haar mond: 'De keizer mag niet merken, hoe ik lijd, hij heeft al zoveel te dragen.' In tegenwoordigheid van de keizer toonde zij zich altijd zorgeloos en vergenoegd, de sporen van zorg op haar gelaatstrekken verbergend. Hoe vaak gedurende haar verblijf in Amerongen vroeg zij papa bij haar te komen, die met zijn vaste geloof en rustige manier van doen haar dikwijls heeft getroost.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten