11 aug.
Bovenop een binnenvaartuig zag ik in het voorbijrijden plots twee kinderen die in een omtralied speeltuintje met onstuitbare vreugde aan het schommelen waren. Het had iets onwerkelijke: dit angstaanjagende isolement en de bijna mathematische afbakening van dit kinderlijk territorium dat als een apekooi afstak tegen de rest van het schip en precies in het luchtledige hing, 5 voet boven het wateroppervlak van het naar afval stinkende kanaal.
Toen de inrichter van een poëziemanifestatie met een reusachtige, vilten namaakhalter zwaaiend, Hugo Claus aankondigde als de zwaarst wegende dichter van Vlaanderen, bekroop me even een gevoel van ergernis en grenzeloos mededogen.
Hoe dieper ik in mezelf schouw, hoe belangrijker het woord wordt, in zijn zuiverste gedaante.
Bij het eten van een varkenskotelet met gekonfijte uien, volgde ik hoe een geleerd gesprek onder akademici langzaam, naarmate het wijnverbruik steeg, ontaardde in een kat- en muisgeredeneer over dieperliggende frustraties, totdat de wond openbarstte in een lyrisch geveinsd schatergelach.
Sommige gebaren zijn zo archetypisch dat zij ons in één ogenblik de ware aard van iemand openbaren. Ook het aangezicht is soms niets anders dan iemand in lijnen en schaduwen geëtst bewustzijn: een onoverkomelijk hiëroglyf.
Elk woord: een telegram uit de werkelijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten