2 september — Mauriac is gisteren tegen de ochtend gestorven. Hij ligt nu in de salon waar ik hem met Anne heb opgezocht, een jaar geleden. Ik ben niet meer gaan kijken naar de overledene, die een bosje wilde anjelieren in zijn hand heeft, zo wordt me verteld. Zijn heengaan heeft veel mensen getroffen. Ik kan het nog niet begrijpen, zoals bij mij zo dikwijls het geval is als ik het bericht krijg dat ons opnieuw iemand ontvallen is: ik heb veel tijd nodig om tenslotte te kunnen geloven dat het waar is. Mauriac wilde ik mij blijven herinneren zoals ik hem het laatst heb gezien, in Auteuil. Lang over de gestorven vriend gepraat met Robert, die heel scherp alle facetten ziet van deze gekwelde, charmante, zeer grillige man, die onvoorspelbaar was in zijn reacties.
Edwin Drood van Dickens gelezen, een roman die hij maar half heeft afgemaakt omdat de dood hem onderbroken heeft. Het mysterie blijft intact. Het boek heet namelijk Het mysterie van Edwin Drood. Om het melodrama compleet te maken, zegt Chesterton, is de schrijver gestorven op het moment dat hij de identiteit van de schuldige wilde onthullen. Als de dode Edwin Drood is, dan is er geen boek meer, maar de roman is pas op de helft. Dus blijft Edwin Drood leven in een vermomming. Wie is hij? Niemand zal het ooit weten. Dat is nog eens een goede grap. Wat werd Dickens uiteindelijk gehaat om zijn eeuwige successen die iedereen in de schaduw stelden! Hij is op tijd heengegaan, in 1870.
De titel van mijn roman: L'Autre.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten