dinsdag 4 januari 1972
Geen medicijnen.
Halen voor de tweede keer 20.000 gulden bij Meulenhoff en zetten dat op de giro. Al mijn schulden zijn nu wel zo'n beetje betaald. Erna rijden we door het Gein. Erg mooi en droevig. Hele dobberende kudden meerkoeten gevoed met het overgebleven stokbrood van oudejaarsavond. Op het knotwilgenpad, dat loopt van de vroegere tol tot aan het Amsterdam-Rijnkanaal, groeien grote flappige grijswitte zwammen uit de knotwilgen. Als we thuiskomen, en ik net sole cardinale heb gemaakt, komt Paul Verhoeven langs. Hij zegt dat ook Cinecentrum mijn boek wil verfilmen. Om half elf belt Sybren Polet me op, dat het programma 'Een Vlaming ontdekt Nederland', waar wij beiden in zouden zijn, geen honorarium betaalt. Toen hij ƒ 250,- eiste voor zijn medewerking schoven ze hem aan de kant met de woorden: 'Wolkers doet het ook gratis.' Ik zeg dat het onzin is. Dat ik nog nooit ongehonoreerd voor de televisie ben geweest. Dat je altijd geld krijgt. Dus dat ze in dit geval hadden moeten vragen of ik ongehonoreerd aan het programma had willen meewerken. Hij zegt dat we één lijn moeten trekken. Ik zeg dat ik morgenochtend meteen naar de KRO zal bellen en zeggen dat ik niet alleen ƒ 250,-moet krijgen, maar dat ook hij er weer in moet voor ƒ 250,- want dat ik anders de medewerking opzeg.
woensdag 5 januari 1972
Bel om negen uur meteen de KRO op. De redactrice zegt dat ze aangenomen had dat ik wel begreep dat er geen honorarium aan vast zou zitten. Dat ze wel van plan waren een relatiegeschenk te geven. Want dat er zoveel mensen aan het programma meededen. O.a. monseigneur Bluysse. En die hadden ze toch geen geld kunnen geven. Ik zeg dat dat vanzelf spreekt, want dat die de gelofte van armoede heeft afgelegd. Een heel gelul en gepraat. Maar ze geven uiteindelijk toe en beloven Sybren Polet te bellen. Bel hem zelf nog even op om uit zijn eigen mond te horen dat alles oké is. Als de hele ploeg komt en ze willen er verontschuldigend over gaan praten, clear ik de stemming door Raymond Chandler aan te halen: 'Everything was in apple pie order.'
Om vier uur met de technische camera en een fles champagne naar Eric, die bij Maria resideert. Hij wordt 24 jaar. Is erg blij met het cadeau. Er wordt meteen van alles uitgeprobeerd. Na de champagne naar Indonesia, en daarna weer naar 'Diamonds are forever', James Bond. In het restaurant kunstfluiter met Italiaans gezicht. Iedereen kijkt eerst naar buiten als hij gaat fluiten. De gerant is enigszins gegeneerd.
donderdag 6 januari 1972
Twee celestone.
vrijdag 7 januari 1972
Twee celestone.
Angèle Manteau belt me. Heeft het druk met allerlei herdrukken van de dode Bomans. Is bezig met een in memoriam-boek. Zegt: 'Met zo'n in memoriam-boek heb je natuurlijk wel een deadline.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten