23 januari 1963 We mogen doorrijden. Paspoort laten zien, paal omhoog, paspoort weer laten zien, andere paal omhoog. Dan ineens zijn we er uit. Hetzelfde sneeuwlandschap, de anekdote alweer vergeten, rolt door naar nevels in de verte. In het bos aan de rechterkant versperringen en wachttorens. En plotseling, over een bruggetje, het gruwelijke beeld van twee mannen in witte pakken met capuchons, mannen van sneeuw, met een hijgende, trekkende zwarte hond, tong uit de bek. Ze dragen lange geweren over hun schouders en verdwijnen met hun hond het bos in, jagers op mensen. Het is nog steeds dezelfde Autobahn waarover we nu rijden. Soms, in de verte, de schaduw van een dorpje, samengeklonte boerenhoeven met een kerkje. Wat doen ze daar nu? Eén keer joelende kinderen als een beweging, een vondst van de schilder. En op bepaalde afstanden borden: Wir begrüszen die Delegierten des VIen Parteitags der SED! Hier is het nog de oude Autobahn, van Hitler, je kunt het voelen. Na elk betonblok een klein schokje, een richel asfalt. Of zijn het de arceringen die je op kaarten in geschiedenisboeken ziet? De dunne strepen, die veroveringen, neergang en verandering aanduiden? Roomse Rijken die heilig waren, Vorstendommen, Republieken, Gouwen, Derde Rijken, Zones? Langzaam optornend tegen de wilde, krankzinnige vlagen stuifsneeuw rijden we door, wezens vol micromania, torren op dit door geschiedenis volgetekende veld, waaraan niets te zien is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten