14 november 1914
Ik vraag me af waarom ik mezelf in zulke vreselijke kleuren afschilder. Waarom schep ik er dit morbide plezier in me aan degenen die ik liefheb voor te spiegelen als een beest en een cynicus? Ik lijd ongetwijfeld aan mijn gehavend gevoel van zelfrespect, aan mijn pijnlijke eenzaamheid, aan het weten hoe belachelijk ik mezelf heb gemaakt. [...] Ik voel me ongelukkig omdat ze niet om me geeft, en vooral omdat ik niet om haar geef. In plaats van een passie, is er slechts een zware ketting die me naar haar toe sleept... een of andere onbuigzame wet trekt mij naar haar toe [...]. In het prille begin, toen ik mijn best deed mijn liefde te wurgen – zoals je een bastaard zou doen – putte ik moed uit het feit dat deze moord voor een man als ik noodzakelijk was. Er moesten boeken geschreven en gelezen worden, en misschien lagen er naam en faam in het verschiet. Daarvoor moest alles opgeofferd worden... Dat is nu allemaal voorbij. Niemand zou op de lange duur weerstand hebben kunnen bieden aan die geconcentreerde pure vrouwelijkheid die zij uitstraalt... Toch is door de liefdesverklaring de zaak veranderd. Zij is er zeer mee ingenomen – het is een scalp. Maar toch, hoe kan ik het haar vergeven dat ze me zei het heel natuurlijk te vinden dat geen meisje zich aangetrokken voelt tot een invalide als ik. Dat was wreed, maar waar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten