14-3-2010 11:00
Doktersafspraak bij God, hij verschuilt zich achter de nom de plume 'Prof. Drie'. Vlak voor zijn pensioen of eroverheen, tientallen jaren ervaring, werkt twaalf uur per dag, elke dag, schuift me er zondag op het spreekuur tussen. Wachtkamer vol met hersentumoren die zijn lof zingen. Inoperabele gliomen die hij heeft geopereerd, negen jaar geleden. De eerste arts die praat op een manier die me aanstaat: in cijfers, in procenten, in waarschijnlijkheid en mate van effectiviteit. Ook in mate van ineffectiviteit (bij 80 procent van de bestraalden was helemaal geen effect te zien, nul, alleen maar gevolgen na twee tot vier jaar). Dat hij überhaupt rekening houdt met de gevolgen op langere termijn: tot vanochtend wist ik niet zeker of ik er deze zomer nog ben. Andere cijfers die ik niet kende: de tumor was acht centimeter groot, gegroeid in ca. zes maanden. Prof. Drie beveelt angiogeneseremmers (hypericine = sint-janskruid), apoptoseopwekkers (Resochine), egfr-remmers aan, heeft het over een studie in Denver en een man die met hypericine werd genezen. Genezen? Is dat niet in tegenspraak met de wetenschap? Hij neemt de tijd, legt alles uit, geeft me ten afscheid een hand en trekt me in dezelfde beweging de spreekkamer uit: volgende patiënt.
In de metro buiten mezelf van geluk.
15-3-2010 12:00
Ontslag uit de psychiatrie, poliklinische nabehandeling. Adres van een psycholoog tot wie ik me zo nodig kan wenden. Ik weet zeker dat ik dat niet nodig heb, maar hou die inschatting liever voor me.
Thuis enthousiast mijn woning opruimen en anders inrichten, centimeterdikke lagen stof, zet de computer voor het raam en vraag me af waarom ik vijftien jaar in de donkere hoek heb gezeten. O ja: destijds schilderde ik nog. Daarbij had ik ook ander licht nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten