In het onderstaande fragment is Alice opgenomen in een afkickkliniek.
Vertaling door ChatGPT onderaan.
July 29
I was allowed the privilege of going to school today, and here school is a privilege. Nothing could be darker or bleaker or barer than just sitting with nothing to do and millions of endless hours in which to do it.
I must have cried in my sleep because this morning my pillow was soggy and wet, and I have been completely exhausted. The junior high kids have two teachers and we have two. They both seem kind and most of the kids seem pretty controlled. I guess that's because they're afraid of being sent again to no-mans-land, a world of wandering and being alone.
I guess people can adjust to anything, even to being locked up in an institution. Tonight when they locked the huge heavy door I didn't even feel too terribly depressed or maybe I am just cried out.
Babbie and I sat and talked for a while and I put up her hair, but all the joy and spontaneity has gone out of life. I am beginning to drag and merely exist as she does. The other girls on the ward talk and joke and watch TV and sneak into the bathrooms to smoke, but Babbie and I are just trying to keep ourselves together.
Everybody smokes here and the halls are filled with fumes and gray circling smoke, there isn't even anywhere for it to go. It seems as trapped and confused as the patients.
The attendants all wear heavy clanking keys pinned to their aprons. The constant sound of them jangling together is a continual depressing reminder.
July 30
Tonight Babbie went down to the day-room to watch TV and I am jealous. Will I wind up a hard butch angry at some child who has given her affection to an old woman with a package of cigarettes to share with her?
This can't be! It can't be happening to me!
[Vertaling door ChatGPT]
29 juli
Ik had vandaag het voorrecht om naar school te gaan, en hier is school een voorrecht. Niets kan donkerder, somberder of kaler zijn dan gewoon zitten zonder iets te doen en miljoenen eindeloze uren hebben om het te doen.
Ik moet in mijn slaap hebben gehuild, want vanochtend was mijn kussen doorweekt en nat, en ik ben helemaal uitgeput. De kinderen op de middelbare school hebben twee leraren en wij ook. Ze lijken allebei aardig en de meeste kinderen lijken redelijk onder controle. Ik denk dat komt omdat ze bang zijn om weer naar niemandsland gestuurd te worden, een wereld van zwerven en alleen zijn.
Ik vermoed dat mensen zich kunnen aanpassen aan alles, zelfs aan opgesloten zijn in een instelling. Vanavond, toen ze de enorme zware deur op slot deden, voelde ik me niet eens al te depressief, of misschien ben ik gewoon uitgehuild.
Babbie en ik zaten een tijdje te praten en ik deed haar haar op, maar alle vreugde en spontaniteit is uit het leven verdwenen. Ik begin me te slepen en slechts te bestaan, net als zij.
De andere meisjes op de afdeling praten en maken grapjes, kijken tv en smokkelen sigaretten mee naar de badkamers, maar Babbie en ik proberen gewoon onszelf bij elkaar te houden.
Iedereen rookt hier en de gangen zijn gevuld met dampen en grijze cirkelende rook, er is zelfs nergens voor het te ontsnappen. Het lijkt gevangen en verward, net als de patiënten.
De begeleiders dragen allemaal zware rinkelende sleutels aan hun schorten. Het constante geluid van het rinkelen is een voortdurende deprimerende herinnering.
30 juli
Vanavond ging Babbie naar de recreatieruimte om tv te kijken en ik ben jaloers. Zal ik uiteindelijk een harde, boze vrouw worden, boos op een kind dat genegenheid heeft geschonken aan een oude vrouw met een pakje sigaretten om te delen met haar?
Dit kan niet! Het kan niet met mij gebeuren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten