11 april 1975
Vanmiddag heb ik de molenaarsvrouw in het ziekenhuis opgezocht. Het afgelopen jaar is ze twee keer 'opengemaakt'. Dat doen ze niet bij een gewone verkoudheid. Een week geleden, toen ik haar voor het eerst sinds een paar weken weer zag, kon ik gemakkelijk de gedachte van me afzetten dat het ook haar laatste lente in Ulginder zou zijn. Vandaag niet. Ik wist maar weinig te zeggen. Ook al omdat ik niet weet of ze het weet. Toen ik op ging stappen, zei ze dat ze ging slapen, zodat ik tenminste 'welterusten' kon zeggen, toen ik de deur achter me dicht trok.
Vanmorgen heb ik door een kier in de schuur het waterhoentje geobserveerd. Het lijkt erop of het alleen 's ochtends bouwt. Het had bezoek van een eend. Een vrouwtje. Toen die te dicht bij het nest kwam viel het heftig aan, maar de eend trok zich er weinig van aan. Ze was zich uitgebreid aan het wassen. Die zou ook weleens een nest in de tuin kunnen hebben. Maar dat is dan bijna onvindbaar.
's Morgens na het opstaan ga ik kijken naar de stuw. In april nog, of anders in mei, springt de vis tegen het vallende water omhoog. Tot anderhalve meter toe. Van de tien die de sprong wagen zijn er ongeveer zes die het lukt.
Het is hier altijd stil, 's avonds en 's nachts heel stil. In de tijd dat ik hier woonde heb ik maar één keer een onverwacht nachtelijk bezoek gehad. Het was tegen halftwee. Eerst hoorde ik kloppen op de voordeur en daarna voetstappen om het huis. Ik deed het licht uit en vroeg wie er was. De voetstappen waren toen al bij de achterdeur. En ook een stem. 'Ik ben een meisje... ik ben aangerand.' Eerst dacht ik aan een valstrik. Toen ik toch opendeed zei ze een hele poos niets. Nadat ik haar wat liet drinken en haar liet zitten barstte ze los: 'Ik heb niet eens geen broek meer aan.' Waarop ik haar vader belde, die haar kwam ophalen en zei dat ze haar hadden moeten doodslaan omdat ze had gelift.
Als je afgelegen woont moet je eigenlijk een wapen in huis hebben. Zeker als er wat te halen is. In Nederland krijg je pas een vergunning als je lek geschoten bent. Zover moet je het nooit laten komen. In Antwerpen hebben ze uitstekende schrootbuksen (7000 franc). Een soort jachtgeweer met twee korte lopen. Ook voor mensen die niet kunnen schieten. Zonder vergunning en toch altijd raak. Wel eerst schieten en dan vragen of er iemand is.
12 april 1975
Mooi suïcidaal weer. Ik kan niets bedenken dat me zou kunnen opvrolijken. Het schrijven al net zomin als de rest, al is het ook het minst slechte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten