Vrijdag 6 juni 1851
[…] Dat gebrek aan [onderlinge] samenhang [tussen figuren in een schilderij] zie je bij Rafaël ook wel, maar als gevolg van een andere aanpak, namelijk om elke figuur nauwgezet naakt uit te tekenen alvorens hem in kleren te hullen. [...] Ik ben er heel zeker van dat als Rembrandt zich deze atelierpraktijk had opgelegd, hij nooit de expressieve kracht in de bewegingen van zijn personages, noch de spanning in het effect zou hebben bereikt die zijn taferelen zo’n grote natuurlijkheid geven. Misschien zal men er nog wel eens achter komen dat Rembrandt een groter schilder was dan Rafaël.
Ik schrijf deze blasfemie op, die bij alle ware academici de haren ten berge zal doen rijzen, zonder uitgesproken partij te kiezen; ik ontdek in mezelf alleen, naarmate het leven voortschrijdt, dat de waarheid het mooiste en zeldzaamste is wat er bestaat. Rembrandt bezit eventueel niet de absolute verhevenheid van Rafaël.
Misschien dat de verhevenheid die bij Rafaël tot uiting komt in de lijnen, in de allure van elk van zijn figuren, zich bij Rembrandt uit in de mysterieuze opzet van zijn onderwerp, in de uiterste eenvoud van uitdrukkingen en gebaren. Hoewel men de voorkeur kan geven aan de majestueuze gezwollenheid van Rafaël, die misschien beantwoordt aan de verhevenheid van bepaalde onderwerpen, zou men kunnen stellen, zonder gestenigd te zullen worden door mensen met smaak, maar dan wel mensen met een echte en oprechte smaak, dat de grote Hollander meer van nature een schilder was dan de vlijtige leerling van Perugino.
• Eugène Delacroix (1798-1863) was een van de grootste schilders van de Franse romantiek. Na zijn dood ging het gerucht dat Delacroix senior de befaamde politicus Talleyrand gevraagd had een kind bij zijn vrouw te verwekken, omdat hij een nakomeling ‘van geniale aanleg’ wilde. Talleyrand stemde in, waarna Eugène werd geboren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten