Het gesprek duurde vele nachtelijke uren. En kun je het een gesprek noemen? Werden er woorden uitgesproken of waren die niet nodig? Of het over de dood of over poëzie ging, is ook niet helemaal duidelijk. Een ding staat vast: mijn hele wezen nam eraan deel met een intensiteit die ik tot die nacht niet had gekend.
Ik was zo volkomen in beslag genomen door het wonder dat mij overkwam dat ik niemand de drempel over zou hebben gelaten, zelfs niet mijn gespreksgenoot, die trouwens heel hoffelijk aan het begin van de avond vertrok. Ik voel dat ik door het opschrijven erg veel verlies, maar ik heb geen keus. Waarschijnlijk herhalen zulke dingen zich niet, maar ik heb ze (omdat ze zo weinig voorkomen) nog niet onderzocht en ik kan waarschijnlijk niet op een antwoord rekenen.
Ik volsta ermee te zeggen dat het in niets op een droom leek, ook niet op gedichten. Het leek eerder op een ochtendstraal van de Aziatische zomerzon, nog niet schroeiend, maar van een weldadige gelijkmatige hitte en — om de een of andere reden wil ik dit woord gebruiken — allesomvattendheid. Achter het raam buiten klaagde de klassieke Finse sneeuwstorm, sliepen de spechten en stond er een rijzige, jeugdige en van frisse kracht overstromende populier klaar voor de lente, die niets om zich heen opmerkte.
Maart 1963
Geen opmerkingen:
Een reactie posten