21 juli - [...] Aanslag op Hitler. Hij is met de schrik en een paar schrammen vrijgekomen, en kondigt na de bomontploffing in een van zijn gebruikelijke schreeuwpartijen een groot Blutbad aan.
Gesoupeerd bij de Milhauds, in hun gezellige huisje waar alleen de sympathieke rommel in de zitkamer Frans aandoet: muziekboeken boven op de piano, een rond tafeltje stampvol boeken, glazen en borden; tekeningen van de kleine Daniel op een kastje, kleren over een stoel.
23 juli - Vanmorgen, in de kerk, neerslachtig geworden van een preek die gehouden werd door een priester in soutane met een kruis van hout en metaal tussen zijn riem gestoken. Gemeenplaatsen, verkondigd met een sonore stem...
Gisteravond voor de leerlingen Il ne faut jurer de rien voorgedragen; Milhaud speelde Van Buck, Madeleine Milhaud Cécile, ik Valentin, enzovoort. Ik ben verrukt van deze verfijnde taal, die zo levendig is en zo gemakkelijk te lezen, zo gemakkelijk zelfs goed te lezen. Ik heb, voor zover ik weet, duidelijk en zonder versprekingen gelezen, dat is alles wat ik ervan zeggen kan. Later komt een charmant - hoewel ze lelijk is -, onbezonnen meisje naar me toe en zegt: 'O meneer Green, u was zo komisch, zo komisch... vooral in de liefdesscène...' Wat een slag voor mijn ijdelheid! Ik dacht dat al die meisjes niet naar me keken, dat ze geen aandacht aan me schonken, maar vanmorgen bij het ontbijt zei een van hen: 'O meneer Green (zo beginnen ze altijd, alsof het een soort vocatief is), uw das!' 'Wat is er dan wel met mijn das, jongedame?' De anderen vallen in koor in: 'Ja, ja, uw das, het is niet dezelfde van gisteren, de vlinderstrik die u zo goed stond!' Ze zijn soms heel gevat, en als ik ze plaag plagen ze onmiddellijk terug. De knapste, die herteogen heeft in een bruin gezicht, vertrouwt ons argeloos toe dat ze geen enkel spel kent behalve dammen... en roulette.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten