Hans Warren • 6 juli 1959

• Hans Warren (1921-2001) was een Nederlandse schrijver. Zijn dagboeken zijn in vele delen gepubliceerd als 'Geheim dagboek'.

6 juli. — Vandaag kreeg ik van Heinz Noah, Berlijn, een paar vertalingen van gedichten van me in het Duits. De weergaven zijn buitengewoon goed, maar het slot van 'Ergens achter de jagende wolken' wordt in het Duits een bepaalde richting ingeduwd.

Doch dicht bij de kust van coromandel
ontwaak ik, weet ik je vergaan, verspild,
een dode spinnend aan mijn levensdraad.

werd:

Doch nahe der Küste von Coromandel
erwach ich, weisz ich dich vergangen,
verloren, eine Tote, spinnend an dem Faden meines Lebens.

De dode in dit gedicht is een jongeling, geen vrouw of meisje.
Wordt het gedicht er minder door? Mogelijk niet, maar voor mijn gevoel is het nu wel vervalst: ik zou nooit zo'n gedicht voor een vrouw schrijven.
Het Nederlands verraadt zogezegd niets, maar dat is geen opzet van me geweest. Ik heb me er nooit rekenschap van gegeven dat de meeste Nederlandse lezers zich bij die dode ook wel een vrouw of meisje zullen hebben voorgesteld.
Het is me eens eerder overkomen dat een illustrator bij een niet expliciet homo-erotisch gedicht een vrouwenfiguur tekende, en wel in Columbus, maart 1946. Bij het later door mij verworpen 'Winteravond' tekende Phil Kouwen een jonge vrouw in een zwart gewaad. Ze staat bij de vlammen en kijkt naar een dode spreeuw in haar rechterhand. Het dier heeft de afmetingen van een kraai gekregen.
Het gedicht luidt:

WINTERAVOND

De dagen als een zwevend bed van nachten,
Of ik te moe werd om te leven. Bij het vuur
Ben je gekomen toen het winter was bij ons;
De vogels waren reeds gestorven; aan dit uur

Bracht ik ze in je handen in het warme licht,
Gestrekt en stijf met smeltend ijs tussen hun kleuren;
Doodmoede schaduwen wisselden langs je hol gezicht.

Dit gedicht hoort met onder andere 'Ontmoeting op een winterweg' en 'Het Einde' tot de reeks die ik voor Timothy Yearwood schreef. Zijn 'hol gezicht' getransformeerd te zien tot dat van een tragische Marlene Dietrich gaf een onaangename schok.
Iets dergelijks onderga ik nu bij de Duitse versie van 'Ergens'. De oplossing lijkt eenvoudig, maar is het toch weer niet. Waarom moet je bij vertalen toch altijd inleveren, want verspild is natuurlijk ook niet hetzelfde als verloren.