11 mei
LIEFDESVERKLARING
Dit is een liefdesverklaring: ik houd van de Portugese taal. Geen gemakkelijke taal. Geen soepele taal. En omdat hij niet diepgaand bewerkt werd door het denken, neigt hij ertoe geen subtiele onderscheiden te maken en soms te reageren als een ware schop tegen het been van iemand die het in zijn roekeloosheid aandurft hem te veranderen in een taal van gevoel en aandacht. En van liefde. De Portugese taal is een uitdaging voor iemand die schrijft. Vooral voor iemand die in zijn schrijven het eerste laagje van de dingen en mensen afhaalt.
Soms steigert hij voor een wat ingewikkelder gedachte. Soms schrikt hij voor de grilligheid van een zin. Ik houd ervan hem te mennen - zoals ik graag paard zou rijden en het paard sturen met de teugels, soms langzaam, soms in galop.
Ik zou willen dat de Portugese taal in mijn handen zijn hoogtepunt zou bereiken. Die wens heeft iedereen die schrijft. Luis de Camöes* en anderen zoals hij volstonden niet om ons de erfenis van een definitief afgeronde taal te geven. Wij schrijvers maken allemaal van het graf van het denken iets wat die taal leven geeft.
Die moeilijkheden hebben we, maar ik heb het nog niet gehad over hoe geweldig het is een taal te gebruiken die nog niet helemaal af is. Wat ik als erfenis heb gekregen vind ik niet genoeg.
Als ik stom zou zijn en niet kon schrijven, en ze zouden me vragen tot welke taal ik wilde behoren, zou ik antwoorden: het Engels, want dat is exact en mooi. Maar aangezien ik niet stom geboren ben en kan schrijven, werd het voor mij volstrekt duidelijk dat ik echt in het Portugees wil schrijven. Ik had zelfs het liefst gehad dat ik nooit andere talen had geleerd: alleen maar opdat mijn benadering van het Portugees ongerept en zuiver zou zijn.
* Luis Vaz de Camöes (1524-1580), Portugals grootste dichter, schrijver van het klassieke epos over Vasco da Gama Os Lusiadas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten