Szczecin, 18.5.1951. Gisteren werd met veel vertoon van rood overal gevlagd. En tegelijk met ontelbare witte, gevleugelde gedrochten rondgedarteld, die duiven moesten voorstellen. Weer een schijnmanifestatie, ditmaal een ‘plebisciet’ [volksraadpleging] voor de vrede. Terwijl er een onvoorstelbare warennood heerst, moeten de mensen na hun arbeidstijd urenlang marcheren om te bewijzen dat zij vóór vrede zijn; daarna moeten zij, om dit te bekrachtigen, in daartoe ingerichte lokalen hun handtekening plaatsen onder een gedrukt formulier met de verklaring dat de ondertekenaar ‘in naam van het volk’ de vrede kiest - dat wil zeggen, verkiest boven massaslachting. Het ‘plebisciet’ vindt plaats onder het streng wakend oog van vlijtige partijlieden. Op de kantoren wordt in de regel één vertrek voor de ‘spontane demonstratie’ van vandaag ingericht: een lange, met een rode doek beklede tafel in het midden, daarachter een rij stoelen voor het partij-gremium dat de getekende formulieren in ontvangst zal nemen en - tellen! In het midden van de tafel staat een kartonnen doos, waarop een takje dennegroen ligt. Nog enkele takjes dennegroen versieren de beide flanken van dit geïmproviseerde altaar. Tegen de wand erachter hangen vredesplakkaten, wit op rood geschilderde leuzen en de bekende portretten - zonder dennegroen.
De mensen komen, tekenen en gaan weer weg. Niemand twijfelt. Pokój, pokój! wordt er geroepen, vrede, vrede! - met een woedende overtuigingskracht, alsof de ongelukkigen achter de rode tafel voor een onmiddellijke oorlogsverklaring hadden gepleit.
Iemand die lid van zo'n ontvangstcomité was geweest vertelde mij na afloop, hoe ze onder het rode laken van de tafels een paar liter wodka, broodjes en worst hadden verborgen met het gevolg dat de geestdrift voor de vrede in de loop van de dag steeds groter werd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten