Dinsdag, 1 Mei 1945
- Koud, guur en buiïg weer. Vanmorgen ± 8 uur kwamen er twee Russen aan de deur. Zij vroegen om 'n beker melk. Dat kregen ze. Ze bleven nog 'n tijdje in de keuken staan te talmen. Ze kwamen bij de Wed. Dekker vandaan. Gisteren hadden zij daar huiszoeking gehad en waren zij door 't oog van 'n naald gekropen. Nu zouden zij graag hier blijven, want de Duitse grenspolitie zou volgens geruchten vandaag weer bij de Wed. Dekker huiszoeking naar Russen doen. Vader zei tenslotte: ‘Blijf maar hier, kerels. We hebben 'n goede schuilplaats voor jullie.’ Blij drukten zij ons allen de hand en gingen toen de schuilplaats in. 't Was riskant, maar we avontuurden het, omdat niemand hen hier gezien had. Ook kwam Stoffel 'n Hollander, geboren in den Helder, met hen mee in de schuilplaats. Hij moest zich schuilhouden, omdat hij ervan beschuldigd was, Russen van eten te voorzien. We hadden nu dus 5 duikelaars. Drie Hollanders en twee Russen.....
Donderdag, 3 Mei 1945
- De Russen eten gewoon met ons mee aan tafel. Een van ons hield wel de wacht in de stal. We voelden ons allen rustig. Een van die 2 Russen was Ober Luitenant. In de oorlogsdagen had hij 't commando over de troepen van Lolatsche overgekregen. 'n Druk strijdperk had hij achter de rug. Hij wist ons veel te vertellen over de hier gevoerde strijd en over z'n geboorteland Rusland en over z'n krijgsgevangenschap. Deze Russen hadden veel meegemaakt. Ze waren niet bang voor de dood. Ze waren echter vreselijk gebeten op de Duitsers. Die konden zij als 't ware wel ‘opvreten’. Dit is geen wonder, als men hoort spreken over de duitse behandeling in de gevangeniskampen, waar honderden hunner kameraden stierven door honger of fusillering. Dan stijgt 't bloed naar je hoofd. Dan wil je je wreken op alles wat maar duits is. De Rus sprak aardig duits. Zodoende konden we met elkaar praten.
Vrijdag, 4 Mei 1945
- Alle dagen wachtten we met spanning op 't bericht van Duitslands capitulatie. Alle uitzendingen beluisterden we. Altijd hadden we radio Londen aan staan en bijna nooit ‘herrijzend Nederland’. Om 8,15 s' avonds luisterden we naar Londen. Velen kwamen hier te luisteren uit de buurt en van Oosterend ook. We werden echter altijd weer teleurgesteld. Om 8,15 weer geen bericht van Duitslands capitulatie. L. Griek uit O'end, die hier ook altijd trouw kwam te luisteren ging weer naar z'n huis en wij gingen weer in de kamer. Meester Pieters en Piet waren ook vanavond hier komen luisteren. We zaten hier goed en wel te praten of er werd gebeld. Allen werden we opgeschrikt. Goddank zaten de Russen nog in hun schuilplaats. Daar behoefden we dus geen vrees voor te hebben. We gaan naar de deur en daar staat Leen Griek weer. ‘Bot, zegt ie, ik kwam zojuist in Oosterend van hier vandaan en daar waren alle mensen gek van vreugde. 'n Ieder liep op straat en riep: ‘Duitsland heeft gecapituleerd, 't Is vrede en ik weet niet wat al meer. Ze braakten er van alles uit. Daarom kom ik hier weer, om te horen naar de radio of 't waar is’. Direct zetten we de radio aan op ‘herrijzend Nederland’ en toen hoorden we de heugelijke tijding ook. We waren toen ook dol van vreugde en feliciteerden elkaar. We riepen de duikelaars uit hun schuilplaats en wensten hen ook geluk met hun bevrijding. Wat stonden de omstanders te kijken toen ze zomaar 5 man op zagen duiken uit hun schuilhoek. Drie hollandse duikelaars en dan nog twee Russen. Deze 5 konden 't allen wel uitjubelen van vreugde. Blij, dat zij zich nu weer overal vrij konden begeven en bewegen. s' Avonds was 't feest. Ik had nog een doos met 10 echte vooroorlogse sigaren. Daar liet ik allen er een van opsteken. De radio werd meteen in de kamer geplaatst. Er was een nieuw leven begonnen. We vierden de hele avond feest, ja tot wel twee uur in de nacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten