12 april 1944
Ons leger is de Krim binnengetrokken. Dzjankoj is ingenomen. Kertsj is ingenomen. De lage sterrenhemel van Tauris vlamt in deze dagen alweer boven de hoofden van onze soldaten. Deze hemel begroette ons noorderlingen altijd zodra wij Tsjongar en Sivasj voorbij waren en deed in de buurt van Dzjankoj je hart kloppen van blijdschap bij het besef dat binnen enkele uren een luisterrijke mengeling van blauwe baaien, schepen, portieken van gele steen, bloeiende amandelbomen aan je voorbijtrekken zou en de geliefde Zwarte Zee, een van de allermooiste zeeën ter wereld, je in de ogen zou blinken.
Wij hebben altijd geweten dat de Krim, vertrapt door de laarzen van Duitse soldaten en vernield, opnieuw onze bodem zou worden. Wij wisten dat wij hem zouden bevrijden. In de luisterrijke parken waar wij elke boom, elke bocht in de weg koesterden, zaten Duitsers te kakelen. Het heroïsche Sebastopol was door toedoen van de Duitsers gereduceerd tot bergen verbrijzelde dakpannen.
De Duitsers hadden de heilige grond van de Krim bezoedeld. Maar wij wisten dat wij de Krim zouden bevrijden, onze Krim waar steile kapen in een blauwe blikkering verzinken en de zee afgevallen bladeren aan hun voet drapeert. Die Krim waar ieder van ons graag even de tijd wil stilzetten om het gevoel dat je in je jonge jaren had niet kwijt te raken. Waar het leven, zoals de morgenstond aan zee, weer verfrissend zal zijn en zich zo ver zal ontwikkelen dat de contouren van een gouden eeuw duidelijk zichtbaar worden. De Krim is voor ons altijd tot aan de laatste wegsteen toe omgeven met herinneringen. Poesjkin woonde hier, in Goerzoef. Over de Krim schreef hij de geniale versregel: 'Vliegende wolkenketens vervagen in een ver verschiet.'
Op de Krim schreef Lev Tolstoj zijn eerste verhalen over een heel bijzondere Russische soldaat. Bij de verdediging van de Krim hebben de grote 'matrozenadmiraals' Nachimov en Kornilov het leven gelaten. Op de Krim begon de opstand op de Potjomkin, op de Krim streed luitenant Schmidt en schreef Tsjechov in zijn witte huis in het dorp Aoetka wonderschone verhalen. Het Rode Leger veroverde Perekop. Duizenden vissers, matrozen en boeren, opgegroeid op de bodem van de Krim, schonken hun land en de cultuur ervan veel overwinningen, vrijheidsliefde en vrolijk bijeenzijn.
Je ziet zo'n onverhoedse betovering dat je er maar een keer hoeft te zijn geweest om je leven lang liefde te koesteren voor deze stevige aarde.
Ons leger is de Krim binnengetrokken. Weldra zal heel het schiereiland, heel de schitterende zwier van zijn kusten, van Kertsj tot Sebastopol aan toe, gezuiverd zijn van de brutale en zwarte fascistische bendes. Zware salvo's van saluutschoten zullen donderend boven onze hoofdstad klinken en in de bossen rond Moskou verdwijnen. Zij verkondigen de bevrijding van Feodosia, Soedak, Jalta, Aloepka, Balaklava, Simferopol, Sebastopol en daarmee van de hele Krim.
Wij zullen de Krim weer opbouwen. Zijn gulle aarde, door de zon verwarmd en door een bries omwaaid, zal ons daarbij helpen. De Krim zal weer met duizenden weerspiegelingen van zijn kustlichten wiegen in de nachtelijke zee, bloeien met zijn tuinen, blinken met zijn zonlicht en de geneeskrachtige geur uitademen van de wijnstok en van de krimspar.
Wij begroeten de bevrijders van de Krim. Wij zijn trots op hen. Wij benijden hen. Zij hebben als eersten de Krimse aarde betreden. Hun is de grote eer, de grote roem en de grote vreugde ten deel gevallen de lente op de Krim te mogen aanschouwen, de lente van de bevrijding gedurende zo'n nevelige en frisse Krimse aprilmaand wanneer de hele Krim in bloei staat en iedere minuut miljarden bladeren, jonge scheuten en bloeiende bloemkronen uitkomen. En voor deze lenteweelde op de bevrijde aarde nemen de strijders wanneer ze bij de Zwarte Zee komen, en deze aanschouwen, onwillekeurig hun helm af en welt er een kreet in hen op: 'Een gezegende streek! Nu is deze voorgoed van ons!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten