[DeepL-vertaling onderaan]
Sunday, December 7, 1941
BOMBED! 8:00 in the morning. Unkown attacker so far! Pearl Harbor in flames! Also Hickam hangar line. So far no houses bombed here.
5 of 11:00. We've left the post. It got too hot. The PX is in flames, also the barracks. We made a dash during a lull. Left everything we own there. Found out the attackers are Japs. Rats!!! A couple of non-com's houses demolished. Hope Kay is O.K. We're at M's. It's all so sudden and surprising I can't believe it's really happening. It's awful. School is discontinued until further notice...there goes my graduation.
Shortwave: Direct hit on barracks, 350 killed. Wonder if I knew any of them. Been quiet all afternoon. Left Bill on duty at the U. Blackout all night of course!
The following was typed on a separate piece of paper attached to the diary page:
I was awakened at eight o'clock on the morning of December 7th by an explosion from Pearl Harbor. I got up thinking something exciting was probably going on over there. Little did I know! When I reached the kitchen the whole family, excluding Pop, was looking over at the Navy Yard. It was being consumed by black smoke and more terrific explosions. We didn't know what was going on, but I didn't like it because the first explosion looked as if it was right on top of Marie's house. I went and told Pop that (He in the meantime had gotten dressed and was leaving) and he said, "Who cares about Marie when you and Mom might be killed!". Then I became extremely worried, as did we all. Mom and I went out on the front porch to get a better look and three planes went zooming over our heads so close we could have touched them. They had red circles on their wings. Then we caught on! About that time bombs started dropping all over Hickam. We stayed at the windows, not knowing what else to do, and watched the fire works. It was just like the news reels of Europe, only worse. We saw a bunch of soldiers come running full tilt towards us from the barracks and just then a whole line of bombs fell behind them knocking them all to the ground. We were deluged in a cloud of dust and had to run around closing all the windows. I got back to the front door just in time to see pop calmly walking back to the house through it all. He said we could leave if a lull came. Also that a Mrs. B was coming down to our house and to wait for her. Then he left again. In the meantime a bunch of soldiers had come into our garage to hide. They were entirely taken by surprise and most of them didn't even have a gun or anything. One of them asked for a drink of water saying he was sick. He had just been so close to where a bomb fell that he had been showered with debree. He said he was scared, and I was too, so I couldn't say that I blamed him. I saw an officer out in the front yard, so Mom said to ask him if he thought it would be wise for us to try to leave. He said, "I would hate to say because we don't know whether they are bombing in town or not, and besides this is your home." I no sooner got back into the house then a terrible barrage came down just over by the Post Exchange. That's just a block kitty corner from us, so the noise and concussion was terrific. Mom and I were still standing in the doorway and we saw the PX get hit. I was getting more worried by the minute about this time as they seemed to be closing in the circle they had been making around us. (The Japs were flying around in a circle bombing us, Pearl Harbor, and machine gunning Fort Kam.) A second terrific bunch of explosions followed the first by a few minutes only. I found out later these had landed in the baseball diamond just a second after Dad had walked across it. He ran back to see if the men in a radio truck there had been hit. All but one had and they were carted off in an ambulance. I went dashing into my room to look and saw that the barracks was on fire, also the big depot hangar. I hated to go into my room because the planes kept machine-gunning the street just outside my window and I kept expecting to see a string of bullets come through my roof any minute. We had all gotten dressed in the meantime and had packed a suitcase and were ready to leave any time. Finally, after two and a half hours, the planes went away and we left. I gave the soldiers in the garage two and a half packages of my chewing gum before I left and they nearly died of joy at sight of it. Poor guys!!
As we left the Post, we looked around to see what damage had been done to the place. The barracks was all on fire, the big depot was on fire, the theater was burned to the ground already, the PX was wrecked, the whole hangar line was blown up on the far side of Operations, a couple of the non-coms houses were very badly blown out, there was debris all over everywhere, and Pearl Harbor was just a solid wall of smoke which we found out later was burning oil from the boats that had been hit. Reports are that nothing was hit there except boats.
As we drove into town we found the highway blocked solid in all three lanes coming out to the Post as the radio had been calling for all personel of the Army or Navy to return to their posts at once. We were forced to drive out in the gutter, and every now and then we had to move aside from there to let an ambulance go by. The people in town were standing along the street watching it all with very dazed looks. Of course, they didn't know what was going on as the radio hadn't said a thing about it. (We turned it on at home before we left and there amidst all the concussion and noise all we could get was church music.) We ran into Bill on the way into town and made him come back with us. (He had been at the University practicing shooting and had missed it all.) He was mad because he wanted to go and see the fireworks. Ha! Lowyd was with us so we dumped him at the U. where he had a room. Left Jack with him, and Mom and I went up to the M's in Moana Valley. Decided to stay there until further notice so we went back and got Jack. Bill stayed at the U. on duty in the ROTC.
[DeepL-vertaling]
Zondag 7 december 1941
GEBOMBARDEERD! 8:00 in de ochtend. Onbekende aanvaller tot nu toe! Pearl Harbor in vlammen! Ook Hickam hangarlijn. Tot nu toe zijn hier geen huizen gebombardeerd.
5 van 11:00 uur. We hebben de basis verlaten. Het werd te heet. De PX staat in brand, ook de barakken. We hebben een sprintje getrokken tijdens een stilte. Alles wat we bezaten hebben we daar achtergelaten. We ontdekten dat de aanvallers Jappen zijn. Ratten!!! Een paar huizen van niet-com's zijn gesloopt. Ik hoop dat Kay in orde is. We zijn bij M. Het is allemaal zo plotseling en verrassend dat ik niet kan geloven dat het echt gebeurt. Het is verschrikkelijk. School is gesloten tot nader order... daar gaat mijn afstuderen.
Kortegolf: Directe inslag op kazerne, 350 doden. Ik vraag me af of ik een van hen ken. De hele middag stil geweest. Bill had dienst op de U. De hele nacht verduistering natuurlijk!
Het volgende werd op een apart stuk papier getypt dat aan de dagboekpagina was vastgemaakt:
Ik werd op de ochtend van 7 december om acht uur gewekt door een explosie vanuit Pearl Harbor. Ik stond op met de gedachte dat daar waarschijnlijk iets spannends aan de hand was. Wat wist ik daarvan! Toen ik bij de keuken kwam, keek de hele familie, behalve pap, naar de marinewerf. Het werd opgeslokt door zwarte rook en nog meer vreselijke explosies. We wisten niet wat er aan de hand was, maar ik vond het niet leuk omdat de eerste explosie precies boven het huis van Marie leek te zijn. Ik ging naar pap toe en vertelde hem dat (hij had zich inmiddels aangekleed en ging weg) en hij zei: “Wie geeft er nou om Marie als jij en mam misschien wel doodgaan!”. Toen werd ik extreem ongerust, net als wij allemaal. Mam en ik gingen de veranda op om het beter te kunnen zien en drie vliegtuigen vlogen over onze hoofden, zo dichtbij dat we ze hadden kunnen aanraken. Ze hadden rode cirkels op hun vleugels. Toen hadden we het door! Rond die tijd begonnen overal in Hickam bommen te vallen. We bleven voor het raam zitten, niet wetend wat we anders moesten doen, en keken naar de vuurwerken. Het was net als de nieuwsuitzendingen uit Europa, maar dan erger. We zagen een groep soldaten vanuit de kazerne op ons af komen rennen en juist op dat moment viel er een hele rij bommen achter hen die hen allemaal tegen de grond sloegen. We werden bedolven onder een stofwolk en moesten rondrennen om alle ramen te sluiten. Ik was net op tijd terug bij de voordeur om te zien hoe pap rustig terugliep naar het huis. Hij zei dat we konden vertrekken als er een stilte kwam. Ook dat een mevrouw B naar ons huis zou komen en dat we op haar moesten wachten. Toen vertrok hij weer. Ondertussen was een groep soldaten onze garage binnengekomen om zich te verstoppen. Ze waren totaal verrast en de meesten hadden niet eens een geweer of iets dergelijks. Een van hen vroeg om water en zei dat hij ziek was. Hij was net zo dicht bij de plek geweest waar een bom was gevallen dat hij onder de ontbinding had gelegen. Hij zei dat hij bang was en ik ook, dus ik kon niet zeggen dat ik het hem kwalijk nam. Ik zag een agent in de voortuin, dus mam zei dat ik hem moest vragen of hij dacht dat het verstandig zou zijn als we probeerden te vertrekken. Hij zei: “Ik zou het niet graag zeggen, want we weten niet of ze in de stad aan het bombarderen zijn of niet, en bovendien is dit jullie huis.” Ik was nog maar net terug in het huis of er kwam een verschrikkelijk spervuur naar beneden net voorbij de Postbeurs. Dat is maar een blokje om bij ons vandaan, dus het lawaai en de hersenschudding waren geweldig. Mam en ik stonden nog steeds in de deuropening en we zagen de PX geraakt worden. Ik werd met de minuut ongeruster toen ze de cirkel die ze om ons heen hadden gemaakt, leken te sluiten. (De Jappen vlogen in een cirkel rond en bombardeerden ons, Pearl Harbor en beschoten Fort Kam met machinegeweren). Een tweede geweldige reeks explosies volgde op de eerste, slechts een paar minuten later. Ik kwam er later achter dat deze op het honkbalveld waren geland, net een seconde nadat pap er overheen was gelopen. Hij rende terug om te zien of de mannen in een radiowagen daar geraakt waren. Op één na waren ze allemaal geraakt en ze werden in een ambulance afgevoerd. Ik rende mijn kamer in om te kijken en zag dat de kazerne in brand stond, ook de grote hangar van het depot. Ik haatte het om mijn kamer in te gaan, want de vliegtuigen bleven de straat voor mijn raam beschieten en ik verwachtte elk moment een reeks kogels door mijn dak te zien komen. We hadden ons ondertussen allemaal aangekleed en een koffer gepakt en waren klaar om te vertrekken. Uiteindelijk, na tweeënhalf uur, gingen de vliegtuigen weg en vertrokken we. Ik gaf de soldaten in de garage twee en een half pakje van mijn kauwgom voordat ik vertrok en ze stierven bijna van vreugde bij het zien ervan. Arme jongens!!!
Toen we de basis verlieten, keken we rond om te zien wat voor schade er was aangericht. De barakken stonden allemaal in brand, het grote depot stond in brand, het theater was al tot de grond toe afgebrand, de PX was vernield, de hele hangaarlijn was opgeblazen aan de andere kant van Operations, een paar van de non-coms huizen waren erg uitgeblazen, er lag overal puin en Pearl Harbor was slechts een muur van rook waarvan we later ontdekten dat het brandende olie was van de boten die geraakt waren. Volgens de rapporten was daar niets geraakt behalve boten.
Toen we de stad inreden, zagen we dat de snelweg op alle drie de rijstroken naar de basis was geblokkeerd omdat de radio had opgeroepen dat al het leger- en marinepersoneel onmiddellijk naar hun post moest terugkeren. We werden gedwongen om in de goot te rijden en af en toe moesten we aan de kant om een ambulance te laten passeren. De mensen in de stad stonden langs de straat en keken erg verdwaasd toe. Natuurlijk wisten ze niet wat er aan de hand was, want de radio had er niets over gezegd. (We hadden hem thuis aangezet voordat we vertrokken en te midden van alle commotie en lawaai konden we alleen maar kerkmuziek horen). We kwamen Bill tegen op de weg naar de stad en lieten hem met ons mee terugkomen. (Hij was boos omdat hij naar het vuurwerk wilde gaan kijken. Ha! Lowyd was bij ons dus we dumpten hem bij de universiteit waar hij een kamer had. Jack bleef bij hem en mama en ik gingen naar de M's in Moana Valley. We besloten daar te blijven tot nader order, dus we gingen terug en haalden Jack op. Bill bleef op de U. in dienst van de ROTC.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten