DINSDAG [16 april 1963]
Wij hebben de band met het Amerikaanse continent verbroken. De oceaanstomer snijdt, midden op de Atlantische Oceaan, de equator en richt zijn steven recht naar Europa.
Nieuwsgierig? Opgewonden? Vol verwachting? Nee. De vrienden die daar op mijn komst wachten en die ik nog nooit met eigen ogen gezien heb-Jelenski, Giedroyc, Nadeau? Nee. Parijs, na vijfendertig jaar? Evenmin. Ik wil niet weten. Ik ben opgeteld en afgesloten als een rekening.
Ik dwaal, ik drijf rond-en alles wat me in de geest komt, is op hetzelfde moment alweer een stukje verder. Mijn denken volgt me en gaat me niet vooraf.
Een telegram van Kot Jelenski dat ze me tweehonderd dollar zullen sturen. Tot op vandaag van geld geen spoor. In Las Palmas misschien?
Verveling. Geen enkel interessant gezicht. Schaken. Ik win het toernooi, een medaille, ik ben schaakkampioen van het schip. De dood opzoeken door een achterwaartse beweging? (Nee, ik wantrouw dat soort 'gedachten'.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten