17 augustus
Garnalen vangen
Heb me bij eb fantastisch vermaakt op de rotsen met garnalen vangen. Ving een paar vijfdradige meunen en een grote Cottus bubalis “zeedonderpad”. Wat de zon vandaag deed kon je geen schijnen meer noemen – zij stroomde in een stortvloed uit de hemel en overspoelde het strand met licht. Zittend op een rots, met het garnalennet over mijn knieën, keek ik drie mijlen vlak hard en geel strand af. De zon bestookte het zo hevig dat ze een lichtgevende goudgele stofwolk leek te doen opwaaien van ongeveer drie voet. Op de rotsen bevond zich een knappe meid met een roze zonnehoed op – ook op garnalenvangst – in gezelschap van S., de kunstenaar die haar portret naar de Royal Academy heeft gestuurd. Ze zagen in mij een natuurvorser, dus verzekerden ze zich van mijn diensten, om mijn mening te horen over een ‘vis’ die zij had gevangen. Het was een pijlinktvis, inderdaad ‘een raar klein beest’, zoals zij opmerkte.
‘Behoort tot dezelfde soort als inktvis en octopus,’ merkte ik spontaan op.
‘Steekt hij?’
‘Absoluut niet!’
‘Wel, met zo’n uiterlijk zou hij dat eigenlijk wel moeten doen.’ Zij lachte opgewekt, en de bebaarde maar nog jeugdige kunstenaar lachte met haar mee.
‘Ik weet niets over deze dingen,’ zei hij schuldbewust.
‘Ik ook niet,’ zei de onderzoeker bescheiden. ‘Ik bestudeer vissen.’
Dit was verwarrend. ‘Vissen?’ Wat was een pijlinktvis dan?...
De kunstenaar hield af en toe stil en hief zijn kijker naar een passerend schip, en Mauds gezicht verdween nu en dan in haar roze zonnehoed wanneer zij zich bukte over een plas om zeewier of een krab aan een onderzoek te onderwerpen. Wat een lieverd – en ze gaf me de pijlinktvis. Wat een vrolijke kleine snijboon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten