17 juli 1918
TSAAR GEFUSILLEERD
Alja en ik keren terug van een hongertocht langs de mistroostige, mistroostige, mistroostige deuren van de lege boulevards. Een vitrine - het armetierige raampje van een horlogemaker. Tussen de goedkope prullen een enorme zilveren zegelring.
Dan een plein. We staan op de tram te wachten. Regen. En een brutaal jongensachtig hanengekraai: 'Nikolaj Ro-manov gefusilleerd! Nikolaj Romanov gefusilleerd! Nikolaj Romanov gefusilleerd door arbeider Beloborodov!'
Ik kijk naar de mensen die ook op de tram wachten en die het (het!) ook horen. Arbeiders, verfomfaaide intelligentsia, soldaten, vrouwen met kinderen. Niets. Was er maar één! Iets, wat dan ook! Ze kopen de krant, kijken hem vluchtig door, wenden hun ogen er weer van af — waarheen? Gewoon, naar het luchtledig. Of misschien willen ze de tram te voorschijn toveren.
Dan — ik tegen Alja, met gesmoorde, vlakke en luide stem (wie ooit zo sprak, kent dat): 'Alja, ze hebben de Russische tsaar vermoord, Nicolaas n. Bid voor zijn zielenrust!'
En Alja's zorgvuldige drievoudige kruis, met een diepe buiging. (Begeleidende gedachte: jammer dat ze geen jongen is. Die had zijn hoed afgenomen.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten