Sint-Petersburg, 19 juli 1839
Nauwelijks uitgerust van het hofbal, hebben wij gisteren een ander feest gehad in het Michaëlspaleis, bij grootvorstin Helena, de schoonzuster van de keizer.
... Het interieur van de grote balzaal was met sprookjesachtige weelde versierd; vijftienhonderd bakken en bloempotten met de zeldzaamste bloemen vormden een welriekende bosschage. Aan een der zaaleinden zag men te midden van een begroeiing van exotische planten een bassin vol koel en helder water met daarin een onophoudelijk klaterende fontein. Deze waterstralen, verlicht door groepen kaarsen, schitterden als een wolk diamanten en verfristen de lucht die voortdurend in beweging was door enorme van regen vochtige palmtakken en van dauw glinsterende bananenbomen, terwijl de werveling van de wals de parels op de geurende bosschage deed schudden. Het leek wel of al deze vreemde planten, waarvan de wortels schuil gingen onder een tapijt van groen, daar in hun eigen omgeving groeiden, en of de stoet danseressen en dansers uit het noorden als bij toverslag door tropische wouden schreden. Het was niet alleen maar weelde, het was poëzie. De schittering van deze magische zaal werd verhonderdvoudigd door een menigte spiegels zoals ik die nog nooit ergens had gezien. ... Je wist niet waar je was: grenzen waren verdwenen; alles werd ruimte, licht, verguldsel, bloemen, weerspiegeling, verbeelding: de beweging van de menigte en de menigte zelf vermenigvuldigden zich tot in het oneindige. ... Ik heb nooit iets mooiers gezien. … Bewonder dus uit alle macht, zowel wat ik u beschrijf als wat ik u niet kan schilderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten