Woensdag 2 januari 5.05 uur. In de diepe fauteuil Wildwal
Diep in het bos. Absolute stilte. Ook een beetje aan het komen nu in mijn hart. Om drie uur wakker. Oudejaarsavond om kwart voor negen nog even in een rustig Rheden bij het station. Nog een paar auto's die zich televisiewaarts spoedden (zoals ik mijzelf troostte). Om vijf over negen met eeuwige lieve Tuf paraat bij het apparaat. In mijn buik gerommel. Precies 21.15 uur begon het. Geluid zacht gezet, anders lijkt het succes te groot, zo dacht ik. Vierde versie raasde over het scherm. Vond het zelf nog vaak te langzaam. Ontdekte kleine, nieuwe fouten. Had het graag ter plaatse over willen doen. Toen het uit was, lange tijd stilte. Twijfel stond rechtop in de kamer. Eindelijk telefoon. Willem Duys en Anne Marie Oster! Willem: Fenomenaal! Ongekend! Tv-persoonlijkheid. Zie je weer televisie is geen massa persoonlijkheid. Het is een instrument voor vier personen. Op dat moment begon ik er in te geloven. In een succes. Telefoon van Frans Rühl. Het is ingeslagen als een bom. Enorm. En ze vinden u zo scherp deze keer. Kreeg het gevoel: 't was goed. Om 00.20 uur telefoon van meneer Van Liempt. Geweldig. Morgen fotograaf Telegraaf. 2 januari frontpagina foto van u beiden. Dat wil de hoofdredactie en Henk van der Meyden. Het jaaroverzicht op tv begon en eindigde met mij. Tevreden om 2.15 uur naar bed. Nieuwjaarsdag om elf uur meneer Van Liempt gebeld en Telegraaf afgezegd: zoiets ontaardt in een interview. Het is nu tien over half zes. De twijfel komt opnieuw langzaam opzetten. Dokter Bon belde Ol nog op. Vond het teveel Den Uyl. Wanhopige pogingen van Ol mij te doen geloven dat ze het zo geweldig hadden gevonden. Maar ook na de voorstelling in Utrecht wist ik al dat de Medische Engelen spreekkamerfans zijn en dat is totaal iets anders dan zaalfans. En zo dan maar weer vol twijfel het nieuwe jaar in, de tweede dag tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten