VRIJDAG 1 JANUARI
Het is 1 januari. Het is vrijdag. Het is twee uur en ik hang de was op. Buiten, geheel in de geest van ma.
Ik wil het vrijdagse gedenken hierbij laten maar dan valt mijn oog op het glas water dat ma hier na haar laatste bezoek op tafel heeft laten staan.
Ik kwam terug uit de hospice in Schoorl, liep door de gang de keuken in en daar stond als getuige van onze laatste pannenkoekenlunch ma's glas van Kikker, die in zijn rood-wit gestreepte broek met open armpjes en een uit zijn oog rollende traan op de lange verwelkomende armen van haas afstormt. Haar 'Kikker en zijn vriendjes'-glas, was voor een derde met water gevuld, alsof ze zo weer aan tafel zou aanschuiven, op haar vaste plek, bij het raam met Isa op het paarse kussentje tegen haar aan gevlijd, alsof ze alleen even naar buiten was gegaan om een tak kamperfoelie te plukken of met pa een wandeling door het bos te maken. Maar het tijdelijke sloeg genadeloos om in het onherroepelijke. Ze zou dat glas nooit meer aanraken. Ze zou hier niet meer komen. We hadden bij de koffie het ontwerp en de tekst van de overlijdenskaart besproken.
Het glas met het restje Heilooër water, dat ze zo lekker vond, heeft vier maanden naast mijn Van Dale gestaan, de woordenboeken die ze steevast leende als ik weer maanden in Berlijn zat.
Ik besluit naar Egmond Bad Zuid te rijden met het glas in een bak met grind zodat het niet om kan vallen. Ter hoogte van waar het roomgele strandhuisje stond heb ik, toen de zon achter de wolken op de horizon zakte, haar laatste slokken in de branding van mooie brede over elkaar schuivende en uitglijdende golven gegooid.
Hier had zij gelukkige zomers doorgebracht, als kind met haar ouders en Ien, later ook met Loes en Bob, met haar schoonouders onder hun sombrero's. Hier was ze gelukkig met Bart, met haar gezin en wie maar aan kwam waaien, de buren Thea en Joop, Helga uit Wenen, Elly Groot met haar kinderen en eerder haar vriendin Ans.
En met het niet aflatende geruis van de branding, het warme zand, de boven zee tot mist verstoven regen, de zeilboten en het klapperen van de touwen tegen de masten.
Het water uit het glas maakte een paar kringen in een zacht ritselend uitlopende golf en loste op in de zee. Een zoete groet van wie hier zo vaak heeft gezwommen, als kind, meisje, moeder van drie kinderen, oma, en na het overlijden van Roel ten slotte als rouwende moeder.
Ik wil het vrijdagse gedenken hierbij laten maar dan valt mijn oog op het glas water dat ma hier na haar laatste bezoek op tafel heeft laten staan.
Ik kwam terug uit de hospice in Schoorl, liep door de gang de keuken in en daar stond als getuige van onze laatste pannenkoekenlunch ma's glas van Kikker, die in zijn rood-wit gestreepte broek met open armpjes en een uit zijn oog rollende traan op de lange verwelkomende armen van haas afstormt. Haar 'Kikker en zijn vriendjes'-glas, was voor een derde met water gevuld, alsof ze zo weer aan tafel zou aanschuiven, op haar vaste plek, bij het raam met Isa op het paarse kussentje tegen haar aan gevlijd, alsof ze alleen even naar buiten was gegaan om een tak kamperfoelie te plukken of met pa een wandeling door het bos te maken. Maar het tijdelijke sloeg genadeloos om in het onherroepelijke. Ze zou dat glas nooit meer aanraken. Ze zou hier niet meer komen. We hadden bij de koffie het ontwerp en de tekst van de overlijdenskaart besproken.
Het glas met het restje Heilooër water, dat ze zo lekker vond, heeft vier maanden naast mijn Van Dale gestaan, de woordenboeken die ze steevast leende als ik weer maanden in Berlijn zat.
Ik besluit naar Egmond Bad Zuid te rijden met het glas in een bak met grind zodat het niet om kan vallen. Ter hoogte van waar het roomgele strandhuisje stond heb ik, toen de zon achter de wolken op de horizon zakte, haar laatste slokken in de branding van mooie brede over elkaar schuivende en uitglijdende golven gegooid.
Hier had zij gelukkige zomers doorgebracht, als kind met haar ouders en Ien, later ook met Loes en Bob, met haar schoonouders onder hun sombrero's. Hier was ze gelukkig met Bart, met haar gezin en wie maar aan kwam waaien, de buren Thea en Joop, Helga uit Wenen, Elly Groot met haar kinderen en eerder haar vriendin Ans.
En met het niet aflatende geruis van de branding, het warme zand, de boven zee tot mist verstoven regen, de zeilboten en het klapperen van de touwen tegen de masten.
Het water uit het glas maakte een paar kringen in een zacht ritselend uitlopende golf en loste op in de zee. Een zoete groet van wie hier zo vaak heeft gezwommen, als kind, meisje, moeder van drie kinderen, oma, en na het overlijden van Roel ten slotte als rouwende moeder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten