25 juni
Miranda is eindelijk gekomen ze kwam en groette mij op die uitbundige manier waarop mensen in den vreemde je altijd begroeten van verre beginnen ze al te zwaaien en iets onverstaanbaars te roepen en zij liep met dat overdreven heupgewieg van haar een beetje sloffend alsof ze aan het eind van haar oneindig Latijn was alsof ze bij elke stap heel eventjes op een heup moest rusten voordat ze een andere kon zetten haar bovenlijf rank in haar bekken geplant een verzekerde manier van lopen uitdagend sexy in die suggestie van verveeldheid haar paardenstaartje zwaaide heen en weer de klepel die haar bronzen schoonheid deed galmen ze was zoals ze zelf zegt er al helemaal klaar voor pretoogjes en al een stem schor en heet van het roken de onderkant van haar onderarmen gekristalliseerde honing van kleur haar wenkbrauwen hadden een boventoon van bamboe waar de zon ze had geraakt en haar haar begon al bruine uitgroei te vertonen maar was voor de rest hoogblond en ik nam haar op in een knuffel als koren in mijn schort we begroetten haar met alle gastvrijheid die wij in ons hadden en die niet gering is en wij lieten haar bel schallen zinderend van middaghitte want zij is koper glad en verzengend in deze warmte die koelte ademt als een groot laken dat je over een tafel werpt en ik strijk de plooien van haar nazuchten heel liefjes glad de lieve schat ze heeft zwarte afdrukken onder haar sleutelbeen van de tinkelketting die ik voor haar had gekocht in mijn holle handen verzamel ik de walm en warmte van haar lichaam een uitstrijkje van de zon zoals zij zegt ze is toch onverbeterlijk en dan sluiten haar glinsterende bloembladen zich kleverig haar opgeheven knie valt uitgeput neer in een heerlijke verslagenheid in een duisternis van een vergeten waarin licht garen spint zoals het zonlicht via het zwembad op het dak van bladeren boven ons weerkaatst en we lachen wat af om de heer Paolo Nando die elke dag wel in de tuin bezig is met veel aandacht de plantjes water geeft waarbij de geraniums de meeste aandacht krijgen al probeert hij dat met die geïnteresseerde en bezorgde kin van hem waarmee hij bij elke plant stil staat te verbergen net zoals toen de leraar op school altijd het langst bij ons tafeltje bleef staan over ons heen gebogen kijkend naar aantekeningen die voor onszelf al onbegrijpelijk waren maar niets is meer onbegrijpelijk voor ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten