São Paulo, 2 juni 1967
[...] Een stad zonder façade. Een stad zonder esthetisch criterium, waar rijk en arm, oud en nieuw, mooi en lelijk naast elkaar gekwakt wordt, en waar niets, maar dan ook niets gedaan wordt om wat per ongeluk mooi was te bewaren of iets dat lelijk is op te fleuren. Maar dat bedoel ik: deze architectonische lelijkheid begint, wonderlijk maar waar, te wennen. Waarom zouden wij gelijk hebben? Waarom is per definitie oud mooi en nieuw lelijk? Ik begin te twijfelen aan dit ‘esthetisch criterium’, en ga de anarchie van dit stadsbeeld gunstiger vergelijken met een gecodificeerde cultuur als de Amsterdamse, waar een oproer wordt ontketend als er weer een bank naast een grachtenhuisje wordt gezet en waar voor elke scheve baksteen een vergunning nodig is. Ik begrijp nu ook dat de vrijheid waarmee ik hier op straat loop, een vrijheid groter dan in Amsterdam, niet alleen gevolg is van het feit dat dit een échte wereldstad is, waar het, bij zo veel verscheidenheid aan rassen en soorten mensen, gewoon te vermoeiend zou zijn nog iets of iemand ‘gek’ te vinden, maar ook dat die vrijheid de keerzijde is van dat gebrek aan contact en van dat leuke, losse onverschillige, dat het mogelijk maakt dat mensen op straat kreperen. Erg verwarrend allemaal. De hier wonende Nederlanders hebben daar niet zo’n moeite mee: zij gaan nooit te voet. Voelen zich thuis m deze postkoloniale samenleving waar pas tachtig jaar geleden de slavernij werd afgeschaft. Zij hébben bedienden in plaats van dat ze het zijn. […]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten