Vrijdag
[...] Kajo, onze kok vandaag, komt mij halen om mij iets interessants te laten zien; ik moet ophouden met schrijven.
Het is een grote vaalgrijze luiaard die ze in het bos zonder veel moeite gevangen hebben. Hij zit nog vastgeklampt aan de tak waaraan ze hem vonden hangen. Maar ze kunnen niets aanvangen met het arme beest; het is oneetbaar, geeft geen kik, verroert zich niet. Het dient alleen maar om naar te kijken: lange bleke haren, iets onuitsprekelijk looms in dat welgedane lichaam, een slaperig kopje dat zich nu en dan moeizaam een paar centimeters opricht en zich daarna met een domme schaapachtige blik van alle toeschouwers afwendt. Een symbool van troosteloze overgave, van wanhoop; meelijwekkend. En zoiets teelt zich nog voort, door alle eeuwen heen. Moet ook deze schijnbaar weerloze gast de ‘survival of the fittest’ van Darwin helpen bevestigen? Wonderlijke moeder Natuur ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten