Bougival, 11 juli 1883
Beste en dierbare Lev Nikolajevitsj!
Lange tijd heb ik je niet geschreven, want ik lag – en lig nog, om het maar onomwonden te zeggen – op mijn doodsbed. Beter worden kan ik niet – het heeft geen zin daar ook maar aan te denken. Ik schrijf je eigenlijk om je te zeggen hoe blij ik was je tijdgenoot geweest te zijn, en om je mijn laatste dringende verzoek over te brengen. Mijn vriend, keer terug tot je literaire werk! Die gave heb je immers gekregen van waar al het andere vandaan komt. Ach, wat zou ik gelukkig zijn als ik kon denken dat mijn verzoek die uitwerking op je zou hebben!! Met mij is het afgelopen – de dokters weten niet eens hoe mijn kwaal heet, névralgie stomacale goutteuse. Ik kan niet lopen, niet eten, niet slapen – dat is geen leven! Het wordt zelfs vervelend dat allemaal te herhalen! Mijn kameraad, grote schrijver van het Russische land, luister naar mijn bede! Laat mij wat horen als je dit velletje ontvangt, en sta me toe je nog eens stevig te omhelzen – jou, je vrouw en je hele gezin. Ik kan niet meer, ik ben uitgeput.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten