Dinsdag 29 oktober
Vannacht gedroomd van Léautaud. Hij zat tegenover me, en zag eruit als op het fotootje aan mijn boekenkast, misschien iets jonger. Rechts van mij zat Jaap, maar die nam niet aan het gesprek deel. Léautaud liet me een stukje manuscript zien van Le petit ami. Daarop liet ik hem een bladzij uit mijn dagboek zien, en ik zei: "Ces deux écritures, la tienne et la mienne, il y a une certaine ressemblance." Ondanks het feit dat ik hem tutoyeerde, en ondanks de wat kromme syntaxis, ging Léautaud er volkomen ernstig op in.
"En effet, en effet."
Hierna kwam hij over naar ons, maar ging aan de andere kant van Jaap zitten. Vóór Jaap langs, alsof die er niet was, zetten we het gesprek voort. Op zeker moment, tijdens een korte stilte, merkte ik dat Léautaud naar me zat te kijken. Hij zei: "Je bent misschien pas vijfentwintig jaar."
"Eenentwintig," antwoordde ik.
"Eenentwintig," herhaalde hij, "eenentwintig..." en schudde zijn hoofd.
Ik herinner me dat zijn handschrift inderdaad op het mijne leek, alleen was het iets wijder. In de droom dan. In werkelijkheid lijkt het er helemaal niet op.
Het concert van Seefried. Freddie zat naast me. De aanraking van haar elleboog met de mijne, op de gemeenschappelijke armsteun, verhevigde de ontroering die uitging van de muziek. Ik hou van haar. Nog steeds onuitgesproken. Ik zei trouwens helemaal niets, bang dat mijn stem mij zou verraden.
Na het concert naar restaurant 't Hof. Ze zei iets gemerkt te hebben van "concentratie op mezelf", of zoiets. Daarmee zal ze mijn stilzwijgen hebben bedoeld. Ik praatte nu, van de zenuwen, heel druk, maar dacht daarbij minder aan wat ik zei dan aan wat ik vooral niet moest zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten