Zaterdag 10 april1:47 a.m. Eergisteren en gisteren een schilderijtje gemaakt voor het Literair Museum, op verzoek. Het mocht niets op papier zijn, dat was te vergankelijk, en inderdaad, toen we destijds mijn papieren daar terugzagen waren ze al bezig uit elkaar te vallen. We maakten dit keer eerst foto's van elkaar met de digitale camera, toen prints, en die gebruikte ik in min of meer het landschap vanaf ons balkon. En gisteren werkten we aan de Indische maaltijd voor vanavond: seroendeng, vlees, atjar. En gisterochtend stierf Beulah, T was blij dat ze haar nog de avond tevoren gezien had en Beulah had even haar ogen geopend. Ze was 100, en de leegte blijft, ook al wou ze geen mannen meer zien omdat ze niet meer netjes gekleed was. Vannacht hielp ik met een verpleegster in iemand een nieuw of ander groot bloedvat te planten, maar ik herinner me nog alleen dat ze zei: Hold Mkiba, ik was intussen op een andere plek bezig en hoorde haar eerst niet, toen legde ik mijn hand op het stukje dat een pulserende dikte bedekte, hij kreunde even. Te hard vroeg ik, ja, dus wat zachter.
Leo Vroman (1915) is bioloog, dichter en schrijver. In 2006 verscheen zijn Misschien tot morgen. Dagboek 2003-2006.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten