10 oktober 1973
Ik wacht en kijk naar het noorden; mijn instinct zegt me dat ik doodstil moet blijven staan. Wolkenmist, sneeuw, absolute stilte, absolute eenzaamheid: uitgestorvenheid. Dan opent zich plotseling, in de diepe rust, het wolkendek en onthult de uitgestrekte sneeuwvelden van de Dhaulagiri. Ik haal adem, de mist sluit zich weer en alles is verdwenen niets! Onwillekeurig maak ik een kleine buiging. We banen ons door de natte sneeuw een pad naar beneden en bereiken een boomgrens van kleine ceders. Tegen de schemering komen we op een holle, toendra-achtige bergweide, die vlak genoeg is om er een tent op te zetten. Als het donker is, trekken de wolken op: op een hoogte van 3750 meter zijn we omringd door glanzende gletsjers. De vijf toppen van de Dhaulagiri blinken aan het zwarte firmament en boven al deze blankheid staat een zilveren maan, de volle maan van oktober, de maand dat de lotus in bloei staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten