• Rob Biersma (1948) zeilde in 2016-2017 in z'n eentje naar Suriname en weer terug. Hij deed verlag van zijn reis in e-mailbrieven aan het thuisfront. In het fragment - afkomstig uit Scheepsberichten - hieronder is hij in Suriname en leert Leonie Wegdam kennen.
[Video: Maarten 't Hart over dit boek].
9 maart, Domburg
Lieve familie en vrienden,
Afgelopen dagen is het weer gaan regenen. Niemand verbaast zich daarover, ook al is de regentijd een maand geleden geëindigd. Het betekent dat het soms uren achtereen blijft gieten, afgewisseld door mildere buitjes en soms heel even een paar droge uurtjes. De luchtvochtigheid blijft tegen totale verzadiging aanhangen, waardoor niets meer wil drogen. Ik moet de dinghy voortdurend leeghozen, soms ben ik er tien minuten mee bezig.
Eergisteren heb ik kennisgemaakt met Leonie Wegdam, de zus van Els Wegdam die hier met Astrid Waltmans op bezoek was. Leonie woont in Apoera, een indianendorp tegen Guyana aan, een van de verst verwijderde plaatsen in Suriname die nog over een weg bereikbaar zijn. Apoera ligt hemelsbreed 250 kilometer zuidwestelijk van Paramaribo. Over de weg is het acht uur rijden, maar dat is onder ideale omstandigheden. Regent het of zijn de bruggen beschadigd, dan kan het veel langer duren.
Net als haar zus Els is Leonie opgegroeid in Nickerie en in Nederland. Ze heeft Zweeds en algemene taalwetenschap
gestudeerd aan de UvA. Na onderwijs te hebben gegeven aan buitenlanders in Amsterdam is ze lerares geworden in Apoera. Nu is ze met pensioen en tijdelijk in Paramaribo om wat dingen te regelen. Het komt haar goed uit om tussendoor even terug te keren naar haar huis in Apoera. Ze vindt het een leuk idee om samen met mij in de 4x4 jeep naar Apoera te rijden en een paar dagen later terug. We hopen allebei dat het weer wat beter wordt, want met regen kun je de tocht naar Apoera wel vergeten.
[...]
Daarna zochten Leonie en ik een buitenbar op om elkaar wat beter te leren kennen. Leonie zei me dat ze in Apoera veel last had van de avances van mannen die vonden dat een vrouw alleen geen pas gaf. Zou het niet mogelijk zijn, opperde ze, dat ik me in Apoera gedroeg als haar geliefde, zodat het in het dorp duidelijk werd dat ze wel degelijk een man had, zij het in een latrelatie. Mij leek dat wel een spannend idee. Om te oefenen zouden we aanstaande zondag samen met een adoptiekind naar het zwembad in Lelystad gaan. Surinamers zijn heel preuts, in het openbaar zijn ze niet erg innig, samen naar het zwembad en af en toe een brasa is al mooi genoeg.
De expeditie naar Apoera is gepland op dinsdag. Onderwijl heeft Leonie allerlei verplichtingen. Zo heeft de baby van haar adoptiekind, een inheemse tienermoeder, een hand met drie vergroeide vingers, een afwijking die wel vaker voorkomt bij inheemsen. Die vingers moeten in Paramaribo operatief gescheiden worden, wat nog een behoorlijke ingreep is. Leonie regelt alles voor haar protégé. In de tussentijd tuddelen ze in het guesthouse met de baby, de moeder geeft haar zoon de borst — niet verstolen in een hoekje maar gewoon tussen de rondlopende gasten. Dat is toch wel een verademing in Sweetie Sranan, niet moeilijk doen als het niet nodig is.
In de tussentijd heb ik de huurjeep laten doorsmeren en de vloeistoffen laten bijvullen. De verhuurder maakte zich wel een beetje zorgen over de tocht naar Apoera. Ik moest zeker een extra jerrycan benzine meenemen, onderweg was er niets.
Brasa, Rob
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten