Nieuw Zeeland
13 maart • Binnenkomst in de haven van Auckland, evenals die van Sydney een diepe inham in het land, met meerdere zijbaaien. Prachtige zonsopgang! Auckland, Nieuw Zeeland's hoofdstad, is het meest zuidelijke punt van mijn reis, 37° zuiderbreedte (en Tomsk in Siberië het meest noordelijke, namelijk 37° noorderbreedte).
Om 7 uur lag het schip aan de kade, en begon de gebruikelijke (en langdurige!) doktersparade. Daarna met Dr. Nance, die hier op zijn uitreis een week geweest was, de stad in. Grote drukte op straat: trams, auto's, rijtuigen en dergelijke. We deden enige boodschappen en namen toen de tram naar Mount Eden, buiten de stad, beroemd om zijn natuurschoon. De tram stopt aan de voet van de berg. We klommen langzaam langs kronkelpaadjes naar boven. De weg liep door dennenbossen, die wat schaduw gaven (het is hier heel wat warmer dan op zee!). Mount Eden is een uitgebluste krater, een van de vele die vanaf de top zichtbaar zijn. Boven gekomen zagen we de nu begroeide kraterwand; toch lagen onderin nog vele lavabrokken. Op de kraterwand staat een `triangilationstation'. Vanaf de top genoten we van een ver uitgestrekt panorama: de stad, de haven, zee, en omliggende bergen en kraters. Met mijn kijker kon ik de Makura aan de kade zien liggen. We lagen ruim een uur onder een groep dennen te genieten van de gemengde dennen-zeelucht Per tram terug naar de stad. Tegen lunchtijd waren we weer aan boord. 's Middags nogmaals de stad in, en een rit en wandeling naar het zogenaamde Erin Park ondernomen. Dit is een hoog zandsteenplateau, mooi tot park aangelegd. Je kunt langs de rotswand afdalen tot op het rif. Diepe holen waren daar in de rotsen uitgevreten door de golfslag. In de stad heb ik veel Maori's gezien. De vrouwen zijn getatoeëerd rondom de mond en op de wangen, de mannen hebben soms diepe gekrulde rimpels over het hele gezicht.
Aan boord maakte ik kennis met een jeugdige vriendin van Dr Nance, een aardige miss uit Auckland. We brachten haar naar huis. De doctor wist een puik visrestaurant - ik heb zelden zulke lekkere vis gegeten... Daarna nog gewinkeld, als echte passagierende zeelui. Laat naar bed, vanwege het lawaai van het lossen en laden. Alle patrijspoorten zijn gesloten vanwege het stuivende kolenstof.
14 maart • Nog even de stad in. Om 10 uur was er een grote menigte op de werf verzameld om het vertrek van de Makura te zien of om vrienden en kennissen uit te wuiven. Bij het vertrek - het schip was al 'los' - kwam iemand, zwaaiend met een dikke brief, aanhollen. Gelukkig werd een touw en een steentje gevonden en de brief naar de boot geslingerd. De steen veroorzaakte enige schade aan een dameshoed en pruik... Langzaam stoomden we de baai uit. Ik herinner mij een liedje van Thomson of Newbolt, dat hier goed op past, over het vertrek van een schip: het lawaai van het losgooien van de touwen, wenende vrouwen, roepende mannen, en langzamerhand wordt het stiller en is er alleen nog het geluid van de zeewind, dat langs de baai zingt ...
We hadden volgens de New Zealand Herald 13.000 kisten boter, 850 kisten uien en veel bevroren vlees ingenomen voor Californië, zodat we anderhalve voet dieper in het water liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten