Louis Tas (Loden Vogel) • 5 augustus 1971

• Louis Tas (1920-2011) publiceerde onder het pseudoniem Loden Vogel Dagboek uit een kamp, over zijn ervaringen in Bergen-Belsen. Na de oorlog werd hij een bekende Amsterdamse psychoanalyticus, die veel kunstenaars en acteurs onder zijn clientèle had. Interview. Hieronder een fragment uit een veel later dagboek, opgesteld tijdens een fietstocht door Oostenrijk.

5-VIII-9171. donderdag
Begon er gisteren al genoeg van te krijgen. Van hier gaat een trein om 5 voor 9 uur 's avonds, die 's ochtend om 9 uur in Eindhoven is. Dezelfde trein is 2 u. later in München (± 150 km.) of 1 u. later in Rosenheim, wat 90 km. langs een meer en befietsbaar is.
Waar heb ik de jeuk over het hele lichaam vandaan?
Wat te doen met dit dagboek wordt een probleem.

12 u.
Zit nu in Beyeren en vraag me af waarom er na de grensovergang een last van me afviel. Dit landschap is me veel sympathischer. De meisjes zijn gewoon mooi en de vrouwen die op het veld werken lijken soms op G. of J.
Toch óók een katholiek moffenland: ik begrijp het verschil niet. Toch echt geen suggestie.
Het is een betere landschapsarchitectuur en beter wegdek om op te fietsen en minder smakeloze kitsch?
Wel moet ik zeggen dat de beat-muziek me bijzonder goed bevalt hier, me op mijn gemak stelt.
Nu heb ik de paddenstoelensoep op en 1 Balkanspiess besteld... (de dienster, toen ik haar vroeg ‘ga ik er niet aan dood?’ antwoordde: ‘dat weet ik niet, ik heb hem vandaag voor het eerst bereid’.) we lopen al 2 uur achter op het Tijdschema. ‘I can resist anything but a temptation’.

Rosenheim 20 u.
(Na mij deciderende wolkbreuken)
Het is nu wel weer droog maar het constante en betrouwbare mooie weer is voorbij.
Op de Chiemsee zag je een zwarte wolk van een berg af zich over het water uit gaan strekken.
Voel mij schuldig over vandaag maar 85 km.
De dienster in deze Grill Alm is mooi en pront. Zij is samengesteld uit Nellie F., Ineke S. en een vleugje Barbara Streisand.
In Duitsland kan ik geen etensgeuren uithouden zonder op slag te bestellen. Nu is het geroosterde casseler rib: heerlijk.
Er is een kapotjesautomaat op de plee.
De ongelofelijke en verouderde bureaucratie die je aantreft op stations! Toen ik in Wenen een tas met nette kleren en andere voor de fiets overbodigheden weg wilde sturen kostte me dat een uur, 28 gulden, en ik werd beledigd of ik ik weet niet wat had misdaan. Als je fiets mee moet met een vliegtuig is het zó gebeurd, met de trein kost het je ½ uur extra. Ook de douane is lastiger bij de boottrein. Het lagere plebs dat de trein neemt is blijkbaar gewend te worden gecouilloneerd.
Om geen enkele tragische omstandigheid te riskeren: er zijn de laatste tijd 3 ernstige treinongelukken gebeurd in Duitsland. Hoewel ik 130 gulden heb betaald is het nog niet eens zeker dat ik voor duur geld een slaapwagen zal kunnen krijgen.