Donderdag
Vlak voor ik zou vertrekken om in een boekhandel te signeren, trokken de katten een vaas met bloemen om. De plas, waarin een paar pioenrozen dreven, verspreidde zich in de richting van het kleed en een aquarel, een cadeau dat ik zolang op de vloer had gezet. Ik snelde toe met een handdoek en een teiltje, gleed uit, maakte een halve spagaat, dweilde vloekend terwijl de boosdoeners rustig toekeken.
Als ik het huis verlaat, springt Bosi altijd achter het raam en blijft daar wachten tot ik terug ben. Het bezwaarde me steeds meer hem alleen te laten. En ik zag er erg tegenop op reis te gaan, al zal mijn zoon dan in huis zijn. Vandaar dat Louis twee weken geleden zijn intree deed. Het werd niet geheel en al in dank afgenomen: schoot, bed, bak, eten, speeltjes, alles werd voor B's ogen in beslag genomen. L. werd dan ook als een muis behandeld. Maar het ging al snel beter en het is een genot om ze samen te zien, de een als een kleine poema, stevig en gespierd onder zijn wild-kleurige, fluwelen pels, de ander rossig, olijk, en nog zo fragiel Alleen: hoe zou het met ze gaan nu ik ze vandaag voor het eerst een groot gedeelte van de dag samen alleen liet? Hoewel de kopers en het aardige personeel in de mooie, nieuwe zaak in de Bredase wijk 't Ginneken voor genoeg afleiding zorgden, moest ik er telkens aan denken.
Geen B. aan het raam toen ik thuiskwam. Ik hield mijn adem in. Zou het mogelijk zijn dat hij, zachtaardig als hij voor ons is, luns had gezien, al was het maar even, te transformeren in Mr. Hyde? Maar nee, daar stonden ze achter de tochtdeur, de kopjes op, de staarten hoog in een krul.
Vrijdag 16 juni
Vandaag moet ik tussen van alles en nog wat door de koffers zien te pakken. Ik verheug me erop mijn zus en haar kinderen, die in een Catalaans kustplaatsje wonen, weer te zien. Maar elke keer wanneer ik op het punt sta te vertrekken, waarheen dan ook, is het of ik bij voorbaat al heimwee heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten