Marcel Proust • 17 april 1904

• Uit een brief van “uw vriend Marcel” Proust (1871-1922) aan zijn “lieve vriendin” Marie Nordlinger, een Engelse met wie hij veel gemeen had. Uit: Brieven 1885-1905 (vertaald door Joyce & Co).

Zondag 17 of 24 april 1904
Bedankt voor de prachtige en verholen bloemen die het mij mogelijk hebben gemaakt ‘een lente aan te richten’ zoals Madame de Sévigné zegt, een onschadelijke lente in een waterglas. Dankzij u heeft mijn duistere met lamplicht verlichte kamer een lente uit het verre oosten gekend. Ook bedankt voor de mooie vertaling die ik nauwkeurig na zal zien en met uw goedkeuring zal veranderen, maar heel schroomvallig, met een toegenegen eerbied. Maar toch veranderen. U spreekt het Frans niet alleen beter dan een Française, maar ook als een Française. U schrijft het Frans niet alleen beter dan een Française, maar als een Française. Maar wanneer u uit het Engels vertaalt, komt de hele oorspronkelijke landsaard weer terug; de woorden krijgen weer hun oorspronkelijk geslacht, kleur, betekenis en regels. En welke bekoring er ook gelegen moge zijn in deze Engelse vermomming van Franse woorden, of liever in dit opduiken van Engelse gedaanten en Engelse gezichten die door hun verkleed-kleren en hun Franse maskers heenbreken, al dit leven moet weer koud gemaakt worden, verfranst, weer losgemaakt van het origineel, en de originaliteit moet de kop in worden gedrukt.