Mayrhofen, 28 meiDe mannen van de Ufa zonder loon en kostgeld, zijn aangewezen op dat, wat ze met zwarte handel verdienen. Ze verkopen een pond boter voor 130 mark en een pond kaas voor 50 mark. Hoeveel winst ze er op maken weet ik niet. In elk geval hebben ze genoeg om te leven. Ze zijn slim. In de hel zouden ze met water leuren. Een van hen houdt zelfs nog tijd over om blijspelen te schrijven. Onderwijl drinkt hij sterke vruchtenbrandewijn. Als zijn dramatisch talent net zo groot is als zijn koopmansgaven, dan zal ons toneel binnenkort op een Duitse Molière mogen rekenen. Hijzelf, een briljant rekenaar, rekent er vast op.
De bode, die ons de groeten van Eberhard overbracht, was geen gewone bode maar de gevolmachtigde voor de film bij het Amerikaanse hoofdkwartier in Beieren, een zeker mr. Kennedy uit New York, tijdelijk woonachtig in München. Een aardige blonde man die zich, aan de hand van een adreslijst, in zijn jeep laat rondrijden om Duitse cineasten te leren kennen en elke keer als hij zich voorstelt bloost, omdat hij de hand die hem wordt toegestoken niet mag aannemen. Shakehands tussen Amerikanen en Duitsers is door het hoofdkwartier ten strengste verboden. Jammer dat wij dat niet wisten. Wij zouden hem en onszelf de pijnlijke situatie graag hebben bespaard. De Amerikaanse etiquette voor de omgang met de Duitse mannen schijnt nogal af te wijken van die voor het verkeer met Duitse meisjes.
Ondanks de pijnlijke situatie kwam het toch tot een soort gesprek. De aardige blonde Kennedy, die ons geen hand mocht geven, gaf te verstaan dat er misschien al in de herfst Duitse speelfilms zullen worden gemaakt en hij vroeg mij of ik tijd en zin had in München mee te werken. Ik was beleefd en gereserveerd. Bij het afscheid hield iedereen zijn hand netjes bij zich. Je moet overwinnaars die blozen niet in verlegenheid brengen.
Vandaag is het 28 mei. En volgens Kennedy zal er in het najaar misschien iets te doen zijn. De herfst begint op 21 september. Vier maanden niemandstijd. Mijn portefeuille wordt met het uur magerder. Om te leven moet je, onder andere, ook kunnen eten. Het is niet voldoende dat je het allemaal overleefd hebt. En de nieuwsgierigheid wat er nu zal gebeuren kent geen grenzen. Wat een bof dat ik een nieuwsgierig mens ben.
Erich Kästner (1899-1974) was een Duitse schrijver. "Anfang 1945 gelang es ihm, mit einem Filmteam zu angeblichen Dreharbeiten nach Mayrhofen in Tirol zu reisen und dort das Kriegsende abzuwarten. Diese Zeit hielt er in einem 1961 unter dem Titel Notabene 45 veröffentlichten Tagebuch fest."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten