DONDERDAG 20 JULI 1978
's Morgens naar mijn dokter voor een van die vreselijke jaarlijkse onderzoeken, waarbij zij alles doen Als het dezelfde verpleegster is, is het niet zo erg, maar Rosemary is er niet, en Doc Cox heelt een mannelijke assistent, en daarom (lacht) voel je je net als bij The Anvil. Eerst een röntgenfoto van de onderbuik, daarna een proctoscopie, ja zo heet dat. Je voelt je zo verlegen dat je door de grond zou willen zakken, maar de dokter was heel aardig.
Catherine opgehaald en een taxi genomen naar de Bottom Line ($ 6). Steve Paul was er, ik geloof dat hij David Johansens manager is. Lou Reed zat aan de volgende tafel en Catherine was verliefd op hem, en daarom wilde zij juist hierheen. Lou nodigde ons uit bij hem thuis.
Het is in Christopher Street, tussen Sixth en Seventh, ongeveer waar de Voice was, boven een winkel waar ongedesemde broodjes worden verkocht. Toen wij naar binnen gingen, kon je jongelui van vlak bij horen fluisteren: 'Dat is Lou Reed.' Dan zegt hij: 'Ach man, schiet toch op.' Is dat niet geweldig? De twee tekkels die hij heeft genomen, nadat hij mij met de mijne heeft gezien, zijn ronduit schattig — Duke en Baron. Hij is min of meer gescheiden van Rachel de drag queen, maar niet helemaal, zij hebben elk hun eigen appartement. Het leven van Lou is precies wat ik voor mijzelf zou wensen. In iedere kamer elektronische snufjes: een knaap van een TV, een antwoordapparaat dat je kunt horen als de telefoon gaat, banden, TV's, video's en hij is zo vriendelijk en gek tegelijkertijd, zo'n man uit één stuk, gewoon ongelooflijk.
Zijn huis is keurig netjes. Er komt een dienstmeisje... het ruikt natuurlijk een beetje naar hondepoep, maar vooruit...
Catherine ging naar de winkel beneden, en haalde grapefruitsap, ongedesemde broodjes en jus d'orange. Lou dronk alleen een goede halveliter-fles whisky.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten