8 juni 1902, half twaalf 's avonds Het leven gaat door, monotoon, maar ik begin me, in de toestand van geestelijke ontreddering waarin ik me bevind, desondanks een vaag idee van de toekomst te vormen.
Ik maak opnieuw een incubatietijd door, die langzaam gaat en soms zeer pijnlijk is. Het soort leven dat we leiden, saai en tegelijk ongewis, zet me aan tot innerlijk onderzoek, dat lang niet altijd prettig is.
Van de twee mensen die ons hier hebben geholpen, Barrucand en madame Ben Aben, goede mensen en zeer kies, begin ik de aard te doorgronden: Barrucand, liefhebber van het denken en vooral van gewaarwordingen, nihilist op zedelijk gebied, is in het dagelijkse leven een heel positief mens, een levenskunstenaar.
Madame Ben Aben is, na mijn moeder, het tweede soort ingoede vrouw, bezeten van idealen, dat ik tegenkom. Maar wat weten ze beiden weinig van het werkelijke leven! Zelfs ik, die er innerlijk van overtuigd ben dat ik niet weet te leven, weet meer dan zij.
Augustin is uit mijn leven verdwenen. De broer aan wie ik zo verknocht was vroeger is dood voor mij. De persoon die zich in Marseille of elders bevindt, de echtgenoot van Jenny de werkvrouw, bestaat niet en ik denk er maar hoogst zelden aan. Hij heeft er alles voor gedaan om het zover te laten komen, en het is weer eens gebleken dat de onvergetelijke Vava een ongekend scherpe blik had.
Sinds de weldadige zomerhitte weer terug is, van de ene dag op de andere, sinds het verblindende licht elke dag over Algiers schittert, hervind ik stukje bij beetje mijn beeld van Afrika. Binnenkort zal ik het in al zijn glorie terugvinden, vooral als de voorgenomen reis naar Bou-Saada doorgaat... Ja, die reis! Het zal een korte terugkeer zijn, weliswaar niet naar de schitterende Sahara maar in ieder geval dicht in de buurt, naar een land van zon en palmbomen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten